Wij zijn twee muisjes, Tim en Tom.

Wij wonen in een mensenhuis

en voelen ons daar prima thuis

in een houten ladenkast

waar heel de familie in past.

Aan ruimte geen gebrek,

maar wel aan eten

moet u weten:

Wij hebben toch zo’n trek!

Wij komen van de honger om!

Al het eten in dit huis

is beveiligd tegen muis

zit in een hoge, koude kast

of in metalen opbergbussen.

En die deksels zitten zó vast.

Krijg daar je tanden maar eens tussen.

Dan hebben ze nog een kat, een zwart-witte

die zijn leven verslaapt op een kussen.

Hij is te dik en ook al erg oud

om achter ons aan te zitten.

We laten hem volslagen koud.

Gelukkig hebben ze hier geen muizenval staan,

zoals in ons eerste huis

of dozen met korrels om ons te lokken.

Dat zijn ellendige dingen!

Menig familielid is daar aan dood gegaan!

Je was daar niet veilig als muis.

Het deed ons de adem stokken,

toen ze allemaal achter elkaar gingen.

Nee, hier zijn mensen ons wel goed gezind.

Onze laden worden met rust gelaten.

Wij mogen knagen zoveel we willen

aan boeken, behang, tapijt en hout.

’t Is allemaal

prachtig nestmateriaal,

maar weet je, lieve Sint,

je kunt er als muis niet van leven

en je kinderen er niet van te eten geven.

Wij zijn nu dus in alle staten.

We hebben niets om de honger te stillen.

Dus hopen wij dat u ook een héél klein beetje

van ons arme muizen houdt?

Het knaagt zo lelijk in onze magen

en de kleintjes hebben eten tekort,

daarom zouden wij u willen vragen :

Zou u ons niet eens iets kunnen geven,

zodat ons broertje Tiny Tim

ook een beetje groter wordt?

Lieve groeten, Tom en Tim

en alle andere familieleden

p.s. Wij zijn heel gauw tevreden

groeten, Tim en Tom.


(geschreven 28-11-2017)