Ze loopt, ze lacht,

het leven is haar toebedacht.

“Gewoon,” omdat het kan:

achtentwintig lentes jong en geen man.

Als een vlinder, fladdert zij

van moment tot moment-

om telkens weer in kleuren uit te barsten.

Liefde heeft zij nooit gekend.

Gaan,altijd maar gaan ...

Ambities, idealen:

Wie kan haar in vredesnaam verstaan?

Misschien ben ik niet de ideale man:

Maar als  goede verstaander wil ik best een poging wagen:

“Gewoon,” omdat het kan.