Licht tikte op je schouder,
boog voorover en keek in je ogen:
je vraagt je af of ik er nog wel ben,
het is waar, ik doseer soms wat
en vervaag in het grijze van een regendag,
maar soms filter ik bewust mijn felle licht
zodat je ogen zich niet pijnlijk zouden sluiten
en ze zachter zouden kunnen zien.
Maar als woorden je deden lachen
hadden mijn stralen net je gezicht ontdooid
en als ontroering je deed wenen
had ik net wat druppels water in je hart gestrooid.

 

Licht omarmde je met haar warme middagzon,
schoof langzaam op tot ze alleen nog maar
een streepje was, een weerkaatsing in wat glas,
maar als je daarna in je spiegel keek

zag je dat ze er nog altijd was.