Ik kijk graag naar duidingsprogramma’s.
Ik probeer heel goed te zien,
zelfs een beetje voyeuristisch misschien.
Ik kijk naar de woede
in schijnbaar kalme handen,
in een vlakke klank,
in een te weinig gecontroleerde frons
en het besef daarvan op de gezichten, te laat.
Ik kijk naar het verveeld zuchten in de ogen,
naar de minachting voor de ander in de handen,
en naar het ongecontroleerde wippen van de benen.

Ik zie een amper verborgen triomfantelijke lach.
Het zijn natuurlijk maar interviews,
maar toch ... ze zijn niet altijd zo sereen.
Helaas, de zo goed ingestudeerde woorden,
die vliegen meestal langs me heen.