daar stapt een man al over het veld

hij komt daar uit het pijnenbos

maar wie weet waar vandaan

zijn mantel hangt tot op de grond

en traagjes stapt hij verder

zo maar traagjes stapt hij voort

kijk daar gaat hij op een heirbaan

voor het leger geplaveid

legioenen trekken noordwaarts

voor de oorlog opgeleid

in de verte schittert Rome

uit het circus dampt gehuil

wie niet leven wil, moet dromen

en het circus biedt die ruil

als de man dit waangeroep hoort

wringt hij zich doorheen de rangen

en niemand merkt hoe wit hij wordt

als plots hij Petrus daar ziet hangen

tijdloos zwerft hij door de eeuwen

komt ginds bij een stadspoort aan

poorters helpen hem naar binnen

want hij is zo moe gegaan

niemand zegt iets, niemand vraagt iets

niemand geeft hem melk of brood

hij zoekt rond zich, maar hij ziet niets

ook de Samaritaan is dood

in de kroegen wordt gedronken

dertien kruisvaarders zijn terug

dure buit die wordt verhandeld

krijgt de deernen op hun rug

eindelijk komt hij ook langs mijn huis

loopt voorbij recht naar de kerk

even vragen aan de priester

of het meevalt met zijn werk

binnen is het stil en donker

stil zoals het daar ook hoort

doch hoeveel jaren nu al klonk er

luid het laatste bijbelwoord

moedeloos keert zich de priester

die voorgoed het kastje sloot

merkt de man en fluistert pijnlijk

schrik maar niet, uw God is dood

daar stapt een man al over het veld

hij gaat terug naar het pijnenbos

gekneveld als weleer

een oude wonde scheurt wat bij

en als balsem druppelt op het zand

het bloed vanuit zijn zij