Je luistert naar mijn tranen
en alsof je ze omarmt
vallen ze op je schouder
en worden mijn woorden verwarmd
Even kan ik mijn baksteen van woede,
schaamte, angst en verdriet
naast me leggen en mezelf zijn
Want bij een ander wil ik dat niet

Je laat me vloeken en tieren
en alsof je mijn knoop doorhakt
lijkt het alsof er ruimte ontstaat
en mijn wervelstorm zakt
Even zucht en adem
stilte is oké
maar niet te lang want jouw woorden
daar redt je mij juist mee

Je laat me lachen en gieren
en alsof de schaamte voorbij
kan alle blos benoemd worden
en zijn gedachten vrij
jouw uitbarsting is puur
en al verschillen we te veel
toch lijken we soms het zelfde
Minstens voor een heel klein deel
-Keeshe   december 2015-