Ik schrik als ik haar zie: zó mager, haar armen blauw, een flauwe lach. Mijn tranen branden.
‘Dag oma’, fluister ik.
‘Dag kind, ongezellig hier, hè? Als ik hier weg ben, kom je fijn logeren.’
Mama werpt me een waarschuwende blik toe, dus ik knik. Oma’s kin trilt, haar ogen vochtig.
De leugen regeert.