Mama sprak nog haar oude taal. ‘Oranje staat prachtig bij negers’, zei ze zonder gêne.
Op mijn verjaardag was een Afro-Nederlandse vriendin van mij er ook. Mama’s brein kende haar niet meer. Stilletjes zat ze naast haar. Ineens tikte ze haar aan en zei luid en verrukt: ‘Wat heeft u een prachtige bruine benen!’