Pieter Wouter Broekharst

Scheeloogje. “Opa, vertel eens een sprookje”, vroegen Dop en Dip. “Goed”, zei ik, “ga maar zitten.” En dat deden ze, want het waren gehoorzame kinderen en dat is al een sprookje op zichzelf. “Er was eens”, begon ik, want zo hoort dat, “een heel...

Als Jannetje Peuke mij binnenlaat, zegt ze aarzelend: “Ik wil niet door een man gewassen worden. Niet om jou, want ik vertrouw je wel, maar ’t is het idee!” “Mij best”, zeg ik, “doe het vandaag maar met de natte lap. Als je in elk geval die zure...

Ze keek me aan op een wel heel venijnige manier. Daar zat ik niet mee, want ik had meer aandacht voor haar dansende borsten onder de deinende doorzichtige witte blouse, toen ze de monumentale eikenhouten trap af denderde. “Wat doe JIJ hier?” Haar...

De bank in het park, waar nooit iemand zat, was bezet. Er zat een nette oude heer. Hij droeg een lange, beige jas, vroeger  een demi-saison  genoemd; of ook wel potloodventerjas. Een dergelijk sujet was hij niet, want ik zag twee schone broekspijpen...

De bushalte. De auto stopte vlak naast me bij de rand van het trottoir. Het was warm en zwoel, en ik had mijn jas open vanwege de warmte. Ik stond  de vertrektijden van de bus te bestuderen en constateerde, dat de eerstvolgende pas over...

Het dorp ligt, smal en langgerekt, langs het water uitgestrekt, waar het centrum historisch oud is en elke polder hysterisch vol gebouwd is, de Noorddijk naar het westen en de Zuiddijk naar het oosten voert tot de grafzerken aan “het dooie eind”...

Het vierkante raampje in de voordeur gaat wijd open. Erachter het blozende gezicht van meneer Vierzon, waar een blik van herkenning op doorbreekt. Meneer gaat licht dementerend, maar opgewekt, door het leven. Het raampje gaat dicht en de deur open....

Hij zit te suffen in zijn stoel kent bijna niemand om hem heen in dichte mist is hij alleen leeft nu zijn leven zonder doel.   Even lichten zijn ogen op wellicht door een bekende stem denkt hij dan: misschien ken ik hem? maar ’t is zo warrig in zijn...

Geboortegrond. Waar ik mijn jeugd en onschuld achterliet van peuter op naar puber klom met moedermelk en suikerbiet. Het is een heel gewone straat waar ik hinkelde en soms kattenkwaad uithaalde en speelde op het gras van het plantsoen, omdat dat...

“Weet je”, zegt mevrouw Woestijne, “Gerrit gaat ‘s ochtends vroeg weg, en als hij ’s middags thuis komt dan komt hij niet aan tafel. Ik maak geen eten meer voor hem klaar, want hij eet het toch niet.” Met een eenzame blik in haar ogen, vervolgt ze:...