Hans Van Battel

Heel wat ontwikkelingen binnen onze samenleving steunen op vertrouwen. Vertrouwen in geld en waardepapieren, in krediet(waardigheid), in “Het staat gedrukt en geschreven”, in de waarachtigheid van aloude verhalen, in allerlei hiërarchieën, in een...

De klokradie maakte me abrupt wakker. Gedurende de voorbije jaren had ik me de gewoonte eigen gemaakt om 's morgens vroeg, haast machinaal uit m'n bed te stappen, wetende dat ik me anders zou overslapen. Met m'n ogen nog dichtgeplakt van de slaap,...

Met een ruk draaide ik m'n hoofd en keek naar buiten: daar, pal tegenover het staminee, stond het tulpenhuis... en op het trapje, leunend tegen de gebarsten deur, zat Saartje met het bolle-wangen-jongetje op haar schoot en keek me huilend aan. Ik...

Uitgeput viel ik het eerste het beste café binnen. Een ouderwetse deurbel schelde hard en kort. 'Toch iets dat op m'n persoontje reageert', bedacht ik opgelucht en trillend op m'n benen zakte ik neer op de  gescheurde leren bank bij het raam. ...

Niets beantwoordt zo vertrouwensvol aan de eigen verwachtingen dan soms een ander mens of een computer.

De frisse ochtendlucht buiten deed me deugd. De wandeling was kort, maar met m'n arm om haar schouders ('om me steun te geven', had ze zélf aangeboden), voelde ik me vederlicht en na een paar straten bulkte ik weer van overmoed: ik was in staat...

De kralen van haar rozenkrans gleden geduldig ritmisch tussen haar vingers. Een prikkelende geur vulde de ingesloten bezwete lucht van m'n kamer. Ze sloeg haar ogen op, schonk me een zachte glimlach en haalde het washandje tevoorschijn.  "Tjonge,...

Af en toe kwam ik van heel ver weg terug boven drijven in m'n kletsnat bezweet bed en keek dan recht in haar bezorgde gezicht. Zij verfriste m'n voorhoofd keer op keer met een koud washandje, dat ze klaarblijkelijk opgevist had uit de rommel die...

l' Amour... aaah.... c'est bon! C''est comme la confiture: c'est bon, mais ça plak un peu.                

Laat ik de lezer even kort bij de hand nemen naar één van m’n vorige levens, armetierig: ja!, maar het substantief Adonis klonk toen nog iets bijvoeglijker dan de huidige aanblik van uw dienaar.Er werd me door de tekenleraar van de buurtacademie...