De druppels hangen als wangzakjes aan de lijn; het regende ooit.

Alles gaat voorbij achter de kim en verzinkt in oneindig niets.

Een graadje lager bespaart, beperkt, belofte betere wereld.

Vogels en de zee zingen elk hun eigen lied: grondtoon van leven.

De kale takken strekken zich uit in de zon; met zilver bedekt.

Het mist in het land verpakt in dekens van dauw ginds klatert een beek.

De wolkenweiden breiden zich uit over land. Een nieuw jaar begint.

Het einde nadert plotseling bij het bergmeer. Aan de kim gloort licht.

In de stilgezette tijd strelen de zacht zoemende bijen de kelken van gele lelies en fluiten de vogels het hoogste lied zoals ik nooit eerder...

Van hemelhoog gezonden naar mensen overal gebrokenen, gewonden, mensen in een dal.   Van hemelhoog gezonden met hemels stralend licht met liefdevolle...