Zusterliefde
Ik kijk op mijn horloge. Nog tien minuten en de prijsuitreiking gaat van start. Nog tien minuten om te beslissen hoe mijn toekomst eruit zal zien. Ik kijk zenuwachtig naar Céline, mijn oudere zus, en mijn ouders, die naast mij zitten. Uit mijn ooghoeken zie ik Céline kwaad naar mij kijken. Ze heeft het me duidelijk nog steeds niet vergeven. Begrijpelijk, ik zou ook woest zijn in haar plaats. De twijfels flakkeren weer op. Heb ik wel de juiste beslissing genomen? Ik sta op het punt om iets te doen dat heel erg fout is. Maar heb ik een andere keuze? Onze ouders zijn altijd erg veeleisend geweest. Mijn hele leven al heb ik strijd gevoerd tegen Céline. Het begon reeds toen we kleuters waren. Wanneer zij een mooi huisje inkleurde, tekende ik een volledige stad. Toen zij de finale van een taalwedstrijd haalde, moest ik het jaar erna gewoon winnen. Het sprak voor zich dat ik ook op school al snel in haar voetsporen trad en dezelfde studies besloot te volgen. Want alleen de beste kreeg alle lof en aandacht van onze ouders. Helaas was Céline altijd sneller, beter en slimmer.
Nog vijf minuten. Ik voel mijn lichaam opwarmen en mijn hart versnellen. Wat gaat de tijd toch langzaam. Deze keer is het mijn beurt om de ster van het gezin te zijn. Ik ben door mijn leerkracht genommineerd voor een nationale literaire prijs, omdat hij mijn thesis inspirerend en leerrijk vond. Wat de jury niet weet, is dat ik maar één woord zelf geschreven heb: mijn naam.
Het was een koude woensdagnamiddag in januari. De examens zaten er net op en ik moest enkel mijn eindthesis nog indienen. Mijn volledige schoolcarrière liep van een leien dakje. Ik was de ultieme voorbeeldstudent met bijna perfecte scores op alle vakken. Ik was degene waarvan iedereen zeker was dat ik succesvol zou worden. Tot op die dag. Door de examens en alle andere buitenschoolse activiteiten, was mijn thesis blijven liggen. Ik had nog slechts twee dagen om het in te dienen en zat al urenlang naar een leeg blad te staren. Het frustreerde me dat ik nog steeds niets geschreven had. Céline was samen met onze ouders gaan winkelen. Misschien kon ik inspiratie halen uit haar eindwerk? Ik haaste me naar haar kamer. Alles is zo ordelijk en gestructureerd dat ik al snel haar schoolwerk terugvond. Daar was het dan: een 18 op 20. Walgelijk! Na het doorlezen van haar werk voelde ik me nog wanhopiger. Hier kon ik niet tegenop. Tenzij… Zou iemand haar tekst herkennen? Ik zou hier en daar een aantal kleine aanpassingen kunnen doen. Geen vuiltje aan de lucht. Voila, klaar en indienen!
Enkele dagen later werd mijn vader opgebeld door de school met het heuglijke nieuws dat ze mijn thesis naar een belangrijke literaire wedstrijd hadden verstuurd. De school geloofde in mijn kansen en verzekerde me dat deze ervaring deuren voor me zou openen in de toekomst. Mijn ouders waren zo trots. Ze namen me mee uit eten om mijn overwinning alvast te vieren, en ik werd overladen met cadeaus en liefde. En Céline zat erbij en keek ernaar. Ik voelde me doodgelukkig. Ik zou in glorie afstuderen en misschien zelfs die wedstrijd winnen. Niets stond me nog in de weg. Buiten dat knagende gevoel diep vanbinnen, waardoor ik wist dat ik eigenlijk iets fouts aan het doen was. Heel even twijfelde ik. Zou ik niet beter eerlijk zijn, nu het nog kan? Voor iemand anders de waarheid aan het licht bracht? Maar niemand wist wat ik gedaan had, dus ik hoefde me geen zorgen te maken. Toch?
Tot Céline op een dag zei dat ze mijn prijswinnend eindwerk ook wel eens wou lezen. Ik zat met ingehouden adem en een bang hartje naar haar te kijken. Haar uitdrukking veranderde en ogen vergrootten. “Ik kan niet anders dan het goed te vinden, aangezien het verdacht veel op mijn eindwerk lijkt,” zei ze ijskoud. “Wil je alsjeblieft niets verklappen?” smeekte ik. “Gun je het mij niet om ook eens succesvol te zijn?” “Succesvol met het werk van iemand anders?” antwoordde ze bits. “Ik geloofde in jou, maar dit is zo teleurstellend.”
En nu zit ik hier, vol angst en twijfels. Naast een zus die me geen blik meer waardig gunt. En daarnaast de trotse ouders van een prijswinnende dochter. De verkeerde dochter… Nog twee minuten. Ik kijk rond in de zaal. Ik zie mijn familie en vrienden lachen en zwaaien, en de nietsvermoedende concurrentie en jury.
De jury vergelijkt nog een laatste keer de kandidaten en neemt een beslissing. Ik hoor mijn naam en mijn hart slaat een tel over. Hier gaan we dan. Showtime! Een oorverdovend applaus vult de zaal wanneer ik met klamme handen naar het podium wandel.
Ik neem plaats achter de microfoon en voel de zenuwen door mijn lijf gieren. “Bedankt voor deze prijs. Ik voel me zeer vereerd,” begin ik langzaam. “Maar ik moet iets bekennen.” Ik houd mijn adem even in. “Ik heb dit eindwerk niet zelf geschreven, maar volledig overgenomen van mijn zus.” Ik knijp mijn ogen dicht en voel de druk van mijn schouders vallen. In de zaal wordt het muisstil. Ik wacht op de storm van reacties. Hier en daar begint men te fluisteren. Wanneer ik mijn ogen opnieuw open, zie ik mijn ouders naar het podium stormen. “Schatje, je zus is zes jaar geleden verongelukt,” zegt mijn moeder ongerust. Ik kijk haar verward aan. “Dus ik heb mijn thesis wel zelf geschreven?” “Ja natuurlijk, je zus heeft nooit haar tweede jaar gehaald,” antwoordt mijn vader. Ik knipper met mijn ogen en kijk verward de zaal rond. Op zoek naar de stoel waar Céline daarstraks nog zat. Niemand. Ik zoek de volledige rij af. Geen spoor meer te bekennen van Céline.
Alleen Plusleden kunnen een eigen artikel aanpassen na publicatie. KLIK HIER om alle voordelen van een pluslidmaatschap te bekijken.
Als een auteur geen behoefte heeft aan feedback verschijnt er geen mogelijkheid voor reacties.
Reacties:
Yoica Van Den Bremt
I look at my watch. Ten more minutes and the award ceremony will start. Ten more minutes to decide what my future will look like. I look nervously at Céline, my older sister, and my parents, who are sitting next to me. Out of the corner of my eye I see Céline glaring at me. Obviously she still hasn't forgiven me. Understandably, I would also be furious in her place. The doubts flare up again. Have I made the right decision? I am about to do something that is very wrong. But do I have another choice? Our parents have always been very demanding. All my life I have fought against Céline. It started when we were toddlers. When she colored a beautiful house, I drew an entire city. When she reached the finals of a language competition, I just had to win the following year. It goes without saying that I also followed in her footsteps at school and decided to take the same courses. Because only the best received all the praise and attention from our parents. Unfortunately, Céline was always faster, better and smarter.
Five more minutes. I feel my body heat up and my heart accelerate. How slowly time goes. Now it's my turn to be the star of the family. I was nominated by my teacher for a national literary prize, because he found my thesis inspiring and instructive. What the jury does not know is that I only wrote one thing myself: my name.
It was a cold Wednesday afternoon in January. The exams had just finished and I only had to submit my final thesis. My entire school career went smoothly. I was the ultimate model student with almost perfect scores in all subjects. I was the one everyone was sure was going to be successful. Until that day. Because of the exams and all the other extracurricular activities, my thesis had been left behind. I only had two days to submit it and had been staring at an empty page for hours. It frustrated me that I still hadn't written anything. Céline went shopping with our parents. Maybe I could get inspiration from her thesis? I rushed to her room. Everything in there is so orderly and structured that I quickly found her schoolwork. There it was: an 18 out of 20. Disgusting! After reading through her work, I felt even more despair. I couldn't compete with this. Unless… Would anyone recognize her words? I could make some minor adjustments here and there. Everything would be fine. Voila, ready and submit!
A few days later my father received a phone call from the school with the good news that they had sent my thesis to an important literary competition. The school believed in my opportunities and assured me that this experience would open doors for me in the future. My parents were so proud. They took me out for dinner to celebrate my victory, and I was showered with gifts and love. And Céline sat there and just stared. I felt utterly happy. I would graduate in glory and maybe even win the competition. Nothing was standing in my way. Except for that gnawing feeling deep inside, which let me know I was actually doing something wrong. I doubted for a moment. Should I be honest while I still could? Before someone else exposed the truth? But no one knew what I had done, so there was no need to worry. Right?
Until one day Céline said she wanted to read my prize-winning thesis. I sat looking at her with halting breath and a trembling heart. Her expression changed and her eyes widened. "I have no choice but to like it, since it looks suspiciously like my thesis," she said icily. "Will you please not tell?" I begged. "Don't you want me to be successful?" "Successful with someone else's work?" she replied bitingly. "I believed in you, but this is so disappointing."
And now I'm here, full of fear and doubts. Next to a sister who won’t even look at me anymore. And also the proud parents of an award-winning daughter. The wrong daughter... Two more minutes. I look around the room. I see my family and friends laughing and waving, and the unsuspecting competitors and jury.
The jury compares the candidates one last time and makes a decision. I hear my name and my heart skips a beat. Here we go. Showtime! A deafening applause fills the room when I walk to the stage, with clammy hands.
I step behind the microphone and feel the nerves whistling through my body. “Thank you for this prize. I feel very honored,” I start slowly. "But I have something to confess." I hold my breath for a moment. "I did not write this thesis myself, but copied it completely from my sister." I close my eyes and feel the pressure drop from my shoulders. It becomes very quiet in the hall. I wait for the storm of reactions. Here and there people start to whisper. When I open my eyes again, I see my parents storming to the stage. "Honey, your sister died in an accident six years ago," says my mother, worried. I look at her confused. "So I wrote the thesis myself?" "Yes, of course, your sister never reached her second year," replies my father. I blink and look around the room in confusion. Looking for the chair where Céline used to be. Nobody. I search the entire row. No sign of Céline.
