Vreemd dat het kerkplein leeg is op dit uur. Wim zit op het muurtje en geniet van de zonnestralen op zijn gezicht. Hij maakt de knopen van zijn winterjas los. Eindelijk is hij weer eens buiten. Het doet hem goed. De afgelopen weken voelde hij zich niet lekker. Hij had last van keelpijn, hoestbuien, en benauwdheid. Moe en lusteloos lag hij dagenlang op bed. Het lege plein verwart hem. Waar zijn alle gelovigen gebleven. Hij geniet er altijd zo van. De mannen in nette pakken en de dames chique gekleed met mooie hoedjes op. Hij telt ze elke zondag tussen het zwaaien door. Dat is zo makkelijk nog niet want ze lopen niet in een rij, maar door elkaar. Toch raakt hij nooit de tel kwijt. Het zijn aardige mensen. Ze knikken altijd vriendelijk en lachen naar hem. Aarzelend begint Wim te zwaaien naar de mensen die er niet zijn.
Klokslag tien uur is hij uitgezwaaid. Wim pakt uit zijn rugzak een verfrommelde agenda. Hij zoekt de juiste datum. Met een pen uit zijn jaszak noteert hij een nul. Wim laat de pen weer in zijn zak glijden en de agenda stopt hij terug in de tas. Zijn zondagsritueel vervolgend loopt hij richting park, de lijnen van de stoeptegels vermijdend. Het is stil op straat. Niet dat hij dat erg vindt, maar vreemd is het wel. Wandelaars die hij tegenkomt lopen met een grote boog om hem heen. Het voelt niet goed. Wat is er toch aan de hand?
Het bankje bij de vijver is leeg. Wim neemt plaats en haalt zijn agenda en pen weer tevoorschijn. Twaalf eenden telt hij in het water en twee op de kant. Er zwemmen twee zwanen en vijf meerkoeten. Hij noteert het en bergt de spullen weer op.
Wim blijft maar denken aan het lege plein, en wat hij gisteren op de televisie zag. Een programma waarin cijfers voorbij kwamen over dode en zieke mensen hier in Nederland. Het duizelde hem. Hij snapte de cijfers niet. Ze waren te moeilijk. Er werd de hele tijd gepraat over Corona. Hij heeft het woord goed onthouden. Er liepen mensen met maskers op en blauwe pakken. Snel heeft hij een andere zender opgezet, maar daar waren ze ook. En nu…dat lege plein…Waar zijn al die mooie mensen gebleven? Wat is er met ze gebeurd? Hij wordt er verdrietig van. Dit heeft hij nog nooit meegemaakt. Misschien durft hij het bij de Jumbo wel te vertellen. Ze zijn daar altijd aardig. Hij maakt er vaker een praatje. Kan hij gelijk weer wat boodschappen doen.
De zon verdwijnt achter een boom. Wim krijgt een rilling, knoopt zijn jas dicht en besluit om naar huis te gaan. Hij maakt zich zorgen en vraagt zich af hoe hij het morgen zal gaan zeggen. Het is spannend. Mensen vinden hem vaak raar, maar daar is hij aan gewend. Zal iemand dit ooit geloven?
09-12-2023 |
Enthousiast over deze inzending?
![]() | Jouw commentaar toevoegen? Schrijvers stellen je tips en opmerkingen op prijs. Dat is mogelijk in de tekstbalk hieronder of klik eerst op TOELICHTING voor de werkwijze. |
Wees de eerste om commentaar te geven.
![]() | Graag jouw waardering voor de kwaliteit van deze inzending: Stem 1=minimaal, 2=matig, 3= voldoende, 4=goed, 5=perfect. |
Gebruikerswaardering: 4 / 5
Eerst inloggen s.v.p.! Meedoen is alleen mogelijk voor leden. Nog geen lid? Je kunt je gratis registreren als lid.
Klik op een titel om de inzending te lezen.