Op een bankje van gevlochten wilgentenen, zachtjes beschenen door het fluwelen licht van de oranjerode avondzon, prevelt een oude boer in zichzelf: ‘…en dat is twee…’
Vanuit het niets verschijnt daar opeens een wonderschone jongeling, wiens golvende, zilverwitte haren tot ver over de ranke schouders zijn gedrapeerd.
‘Schrikt u niet,’ zeg de onverwachte bezoeker gemoedelijk, ‘ik kom namens uw vader.’
‘M’n vader…’ schampert de boer, ‘die heeft de pijp al jaren geleden aan Maarten gegeven.’
‘Neen, waarde man, onze almachtige vader. Hij ziet en begrijpt alles, bijvoorbeeld dat u gans de dag uw kloten telt, van zonsopgang tot zonsondergang.’
Nu kijkt de oude boer de engelachtige verschijning verbijsterd aan. Heel gelovig is hij nooit geweest, maar dit is toch opmerkelijk.