Uit waargebeurde verhalen.

“Zal die jongen op de foto nu ook een kale kop hebben?”

Lang geleden kwam mijn toenmalige vriendin Liesbeth bij ons thuis. Ze hing haar jas op aan de kapstok in de gang en mijn moeder vroeg wat ze wilde drinken. Toen we eenmaal op de bank zaten, snuffelde ze even in haar tasje en haalde er een foto uit. Terwijl mijn moeder de thee op tafel zette, zei ze tegen mij: “Weet je nog waar deze foto genomen is?” Op de foto zag ik een groepje scholieren op een studentenkamertje bij elkaar  staan, met mezelf pontificaal op de voorste rij. Behalve Liesbeth en mezelf herkende ik van de aanwezige personen er verder niet één. Mijn vriendin lachte wat geheimzinnig, terwijl ik andermaal, maar nu wat grondiger, de foto ging bestuderen. Wat me wel opviel waren de eigenaardige kleren die ik aan had. De bontgekleurde trui  was mij onbekend en geen witte broek, zoals ik die op de foto droeg, hing er bij mij in de klerenkast. “Ik zou het niet weten Liesbeth”. “Kijk nog eens wat nauwkeuriger”. Dat deed ik, maar ik moest andermaal haar het antwoord schuldig blijven. “Ben ik toen zo dronken geweest, dat ik er geen herinneringen meer aan heb?” Alleen in mijn diensttijd heb ik weleens een biertje teveel gehad. “Ik geef het op”. “Jij bent de jongen op de voorste rij helemaal niet” zei ze schaterlachend. Dit is een klassenfoto van mijn klas,  een halfjaar geleden en die jongen is een medestudent. Terwijl ze het theekopje leegdronk, observeerde ik die jongen op de foto nogmaals. Ik was het toch echt, met dat brilletje op, die lange blonde haren met daaronder dat knappe gezicht. Terwijl ik dit verhaaltje schrijf vraag ik me af: ”Zal die jongen op de foto nu ook een kale kop hebben?”