gouden lantaarnlicht
versmelt onze schaduwen
tot vervulde wens
‘Deze vernoem ik naar jou.’ Voorzichtig bracht hij het rode roosje in haar hoogblonde haren. Sneeuwpoppetjes dansten in haar irissen.
De zwarte lantaarn toverde de sneeuwvlokken om naar stralende donzen kussentjes. Haar warmte streelde door zijn uniform en deed zijn hart gonzen in zijn oren. Alles leek zo onwerkelijk. Ze zuchtte met een klankje en keek schuin omhoog in zijn ogen, troebel van verliefdheid. Hun wangen gloeiden. Wat zou hij nog willen pronken met haar, het allermooiste meisje. Hij glunderde van geluk en probeerde haar jeugdige bloemengeur in zijn geheugen te griffen; de dochter van de bloemist.
De werkelijkheid drong ineens overweldigend tot hem door. Ze zag hoe hij angstig wegkeek.
‘Wat is er?’ Haar stem trilde.
‘Morgen vertrek ik naar het oostfront.’
Haar ogen schoten vol. Wanhopig klampte ze zich aan hem vast. Huilend begroef ze haar wang in zijn borst.
‘Als ik niet meer terugkom, wil ik dat je gelukkig wordt met een ander. En als ik wel terugkom, wil ik je weer op deze plaats ontmoeten. Op deze tijd.’
Trompetgeschal luidde vanuit de kazerne de taptoe in. Met lege blikken lieten ze elkaar gaan, de toekomst onzeker achterlatend.
‘Ik hou van je!’ riep ze hem nog snikkend na.
In het voorjaar keerde hij terug naar de zwaar gebombardeerde stad. De lantaarn scheen nog altijd zijn sprankelende, vertrouwde licht. Eromheen stonden vazen met de vele rozen voor elke dag dat ze op hem had gewacht. Elke dag, op zeven na.
Enthousiast over deze inzending?
Jouw commentaar toevoegen? Schrijvers stellen je tips en opmerkingen op prijs. Dat is mogelijk in de tekstbalk
Wees de eerste om commentaar te geven.
Meer publicaties lezen of zelf meedoen aan een schrijfactiviteit?
Klik op een van de mogelijkheden.
Klik op een titel om de inzending te lezen.
Eerst inloggen s.v.p.! Meedoen is alleen mogelijk voor leden. Nog geen lid? Je kunt je gratis registreren als lid.