“Goedemorgen.”
“Ik kwam net door het dorp en zag overal ‘Valentijn’ staan, wie is dat?”
“Dat is niemand, maar de naam voor een feestje dat moet eindigen in een festiviteit. Je weet dat mensen graag knuffelen, maar sommigen hebben nog niemand om te knuffelen, vaak weten ze wel iemand die daarvoor in aanmerking komt. Nou, met Valentijn sturen ze die een cadeau, vaak een bos bloemen, met daaraan een kaartje waarop subtiel staat wie de gever is.”
“Wat is subtiel?”
“Een paar regels waaruit de ontvanger kan afleiden wie de gever is, bijvoorbeeld:
Lieve Hermien
Ik wil je zien
Het klinkt wat suf
Maar Hendrikus wil knuf
De kans dat er nog een andere Hendrikus in de buurt van Hermien voorkomt, is niet groot, dus ze grijpt de telefoon en belt Hendrikus, die al een uur naast zijn telefoon zit. Hermien vraagt hoe het met hem gaat en zegt ‘vanavond eet ik rijst met gemarineerde kip, wil je komen eten?’ Dat wil Hendrikus wel. Vijf uur, afgesproken. Eigenlijk lust hij geen gemarineerde kip, bij hem moet een kip geheel blank de oven in, maar je kan niet alles hebben. Om vijf uur is hij present. Hermien staat al in de deur met een fles wijn, geeft hem die en wenst hem een vrolijk Valentijn. Later komt die wijn uitstekend van pas, hij spoelt regelmatig met een slok dat marinadegoedje door en het bevordert uitstekend het gesprek en later het knuffelen. Gesnapt? Dat is waarom ze een Valentijnsdag hebben bedacht. Wij gaan nu aan de koffie.”
