Urre, urre
(vliegeren in Meppel omstreeks 1960)
“Urre, urre” schreeuwde ik, terwijl ik de pedalen van mijn fietsje wild rondtrapte. Zweet parelde op mijn voorhoofd.
We hadden meivakantie en dan mochten broer Ger en ik vaak bij onze grootouders, aan de Grote Oever, logeren. Mijn opa was mee geweest om bij Beudeker een vlieger te kopen. Een mooie oranje vlieger met een lange staart. De oostkant van de Grote Oever, waar nu AH zijn winkel heeft, was eind jaren 50 platgegooid (zie foto). Zelfs de werkplaats van mijn ome Luuks van Sleen, die boekbinder was, kon niet aan de moderne tijd ontkomen. Zo ontstond er een prachtig, braakliggend terrein, waar je heerlijk kon vliegeren. Ik was enorm blij met mijn nieuwe vlieger en genoot van elke minuut dat hij hoog in de lucht stond. Wat ik niet door had was, dat het vliegertouw niet goed vast zat aan de klos. En daar schoot, tot mijn grote ontsteltenis, de vlieger los. Ik sprong op mijn kleine doortrap fietsje en kon de vlieger hoog in de lucht nauwelijks bijhouden.”Urre, urre” brulde ik, terwijl ik de Centuurbaan overstak en langs de Wold Aa de vlieger richting het Troelstraplein zag verdwijnen. Vissers langs de Wold Aa keken meteen omhoog toen ze urre, urre hoorden. Hoog in de wolken vloog hij richting Tweeloo. In tranen fietste ik terug naar oma en opa Boxem. Zelfs het magische Meppeler woordje “Urre, urre” (De vlieger gaat er vandoor) had mijn mooie vlieger niet kunnen redden.