Slapen doe ik wel als ik dood ben, dacht ik vroeger. Tegenwoordig heb ik me erbij neergelegd dat ik langzamerhand een jaartje ouder word. Vandaag neem ik dat ‘mezelf neerleggen’ letterlijk, in de vorm van een poging tot middagdutje. Geen sprake van vermoeidheid, wel een experiment om mijn immer kokende hersenpan even van het vuur te halen.
Ik ben absoluut niet van plan om hier een gewoonte van te maken, want dat versnelt het verouderingsproces. Acceptatie hoeft geen acceleratie te impliceren. Rust roest. Rusten in vrede is er alleszins niet bij. Het punt is dat ik tijdens zo’n schoonheidsslaapje nooit de fase van de diepe slaap bereik. Mijn oorlogszuchtige hersenkwabben marcheren vastberaden maar niet onvermurwbaar door een gigantische gehaktmolen en aan de andere kant komen er fijngemalen slierterige ideeën, vergezochte verzinsels en tomeloze tobberijen tevoorschijn. Het frustrerende is dat er jammer genoeg aan dat uiteinde geen grote tobbe of kuip staat om al die smeuïge slierten op te vangen. Ik moet het doen met zo’n pietepeuterig plastic potje. Zo eentje zoals gierige klanten of kleine eters vragen bij de slager als ze hooguit honderd gram filet americain willen. Zonde dat zo weinig bewaard blijft. Ik hoop dat alle restslierten van dat gedachtengehakt in robuuste diepvriezers belanden en dat ik ze als schrijversblokken kan ontdooien in tijden van inspiratieloosheid. Net als mijn slaapbehoeften overdag zijn dat soort blokkades nochtans in hoge mate uitzonderlijk. Zo uitzonderlijk als een begrafenisondernemer die, ondanks de droeve drukte tijdens het vallen van de bladeren, zijn werk een avondje laat voor wat het is om op z’n dooie gemakje, dochvol levenslust een stapje in de wereld te zetten: uit-zonder-lijk.
Dat bedoel ik dus. Mijn hoofd maalt weer als een bezetene en de slaap wordt weer eens niet gevat.Begrijpe wie kan. Niet iedereen krijgt de kans om zich op een doordeweekse dinsdagmiddag horizontaal te ontspannen en zich een uur te ruste te leggen. Iedere anderehardwerkende vijftiger zou deze unieke kans in dankbaarheid aanvaarden en op erkentelijke wijze met een glimlach om de lippen deugddoend indommelen. Ik sta er blijkbaar niet voor open. In mijn hoofd, waar sowieso alles afwijkt van de standaard of van wat als normaal wordt aanzien, ben ik nog altijd een ongetemde, wilde tijger en geen verzadigde panda. Geen kabbelend beekje maar een heuse waterval.Ach, wie met de stroom meedrijft, is het eerste bij het afvoerputje. Voor je ‘t weet zit je dan in dat laatste steeds sneller cirkelende draaikolkje en ...
Wat? Vijf voor twee al? Opzij, opzij, opzij! Maak plaats, maak plaats, maak plaats, want ik ben haast te laat. Ik heb nog maar een paar minuten tijd! Rennen, springen en vliegen. Niet duiken en vallen maar wel ogenblikkelijk opstaan! Zwarte vlekken. Toch maar wat vertragen. Stoppen. Ogen even sluiten. Ja, dat gaat al beter. Weg zijn ze. En weg ben ik. Naar de garage!
Vlak achter de poort staat de kruiwagen met daarin een schoffel, een hark en nog een paar grote en kleine tuindingetjes waarvan ik in de verste verte niet weet waarvoor ze dienen. Geen tijd te verliezen. Wat is dat licht fel. Ik moet toch een soort hazenslaapje gedaan hebben of zo. Gauw naar de voortuin. Naar de straat.
Ziezo. Harken maar die steentjes, dan krijg ik het vanzelf warm. Ik gok op zwart vandaag. Ja, zwart. Af en toe voorzichtig een secondje in de richting van de zon kijken om mijn ogen te laten wennen aan de helderheid van de omgeving, die na wat wennerij toch wel heerlijk is en zeker zijn voordelen heeft. De ver-wennerij met voordelen gaat nu niet meer zo lang op zich laten wachten. Die zal nog veel en veel heerlijker zijn. Een minuutje voor twee. Even naar de juiste richting draaien … Daar! Daar is ze! Target op tweehonderd meter. Ik herhaal: target op tweehonderd meter. ‘t Is blauw! ‘t Is verdorie lichtblauw! Hemels!
Doe gewoon! Act normally! Steentjes harkend nonchalant wat rondkijken en glimlachend actief bezig zijn. Nog vlug een onkruidje uittrekken en in de kruiwagen gooien. Prima. Net echt. Alsof ik ervoor in de wieg gelegd ben, als een tuinhulkje, inclusief ruige groene vingers.
Een tijdje geleden is hier in de buurt een welgevormde, wulpse jongedame komen wonen. Een sportief ding. Ze jogt dagelijks en weet je wat nog mooier is dan haar gladde gezichtje en haar prachtige figuur waarbij alles, op een tweetal dingen na, perfect in proportie is? Ze is stipt! Ik hou van stipt. En van haar speelse staartje. En van haar verrukkelijke glimlach. Elke dag draagt ze een andere kleur legging. Ik vermoed dat elke dag zijn eigen kleur heeft maar het is allemaal nog te nieuw en te opwindend om dat te registreren en wetenschappelijk te onderzoeken. Dinsdag lichtblauw. Dat ga ik misschien toch eens opschrijven straks. Als ik er nog aan denk. Gokken is leuk maar anderzijds zou het kicken zijn als ze ook op dat vlak heel rigide en methodisch was.
Vlakbij nu. Blijven harken, Danny, blijven harken. Niet alleen staren. Ze is in vorm vandaag, in alle opzichten, zoveel is duidelijk. Mijn slokdarm kriebelt een beetje. Wat een zalige zenuwachtigheid. Ik lach met de idiote stelling dat alles wat leuk is dubbel zo snel voorbijgaat. Mijn zintuiglijke waarnemingen komen immers in slow motion door, als in vertraagde beelden van een prangende fase in een voetbalwedstrijd op de tv. In deze tijden van crisis moet een mens zijn bestaan opfleuren en lichtpuntjes zoeken. Het moeten niet per se altijd de prijzen zijn die de hoogte ingaan. Kijken kost niks en een vriendelijk lachje en een knikje, in combinatie met een ‘hallo’, een ‘hey’, of een ‘middag’ (ik probeer af te wisselen, ook al zeg ik meestal zomaar wat) evenmin. En het mooie is: ze knikt en lacht altijd terug, soms zelfs inclusief een speels knipoogje en een licht hijgend hallootje!
‘Hallo!’ stamel ik, schaapachtig onzeker.
‘Dahaag!’ zegt ze vrolijk, terwijl ze diep uitademt en meteen weer via haar guitige neusje inademt, waardoor bepaalde rondingen nog volumineuzer worden en al even uitgesproken zijn als ik. Adembenemend.
‘Pfiejoew!’ puf ik desondanks stilletjes, als ze een tiental meter verder is en ik haar met open mond, naar lucht happend nastaar. Naturen is het eigenlijk. De schoonheid van de natuur naturen. Mooi! Blauw is helemaal haar kleur. Echt wel. Maar dat zei ik eerder ook al van zwart, rood, geel, oranje, wit en groen.
Met een warme gloed vanbinnen en met rode wangen (en oortjes) volg ik haar spannende en afwisselend huppelende, opverende kontwangetjes tot ze honderd meter verder de bocht indraaien. Mijn hoofd deint mee met elke pas en ik merk dat ik mijn wenkbrauwen niet meer volledig onder controle heb. Ik adem nog een paar keer diep in en uit.
Ziezo, dat hebben we weer gehad. Hark weer naast de schoffel in de kruiwagen en rustig terug naar de garage. De steentjes in de voortuin hebben er nog nooit zo netjes bijgelegen als de laatste weken. Ik begin me steeds jonger te voelen. Actief. Fit! Nee, zo’n middagdutje is echt niks voor mij. Zover ben ik nog lang niet. Misschien morgen eens naar de sportwinkel voor blitse loopschoenen. Groene of zo. Zoals mijn vingers. Of met zo’n tijgermotiefje! Graaauw!
