Het leven leek wel een musical.
‘Wat riekikikik wat riekikikikik een kiekiekiek met friet’ was het strijdlied behorend bij de frituuroverval, waarna ons gezin zich gelukzalig op de vettige halve kip met friet en appelmoes stortte. Rieken betekent ruiken in ‘t Antwerps dialect.
Tijdens onze zomervakanties aan ‘t Gardameer leken we, als we in canon ‘Brand in Mokum’ of ‘Broeder Jacob’ zongen, wel de familie Trapp.
De Italiaanse en Griekse chansons galmden door de huiskamer, afgewisseld met Latijns-Amerikaanse hits en songs van de latingroep ‘Los des Amberes’ waarin een van mijn zussen zong en big brother de basgitaar bedwong. ‘Die van Antwerpen’ repeteerden vaak thuis en ik, het kakelnestje, was hun grootste fan. Mijn broer tovert trouwens nog steeds, als een overtuigd Mexicaan, op elk familiefeest zijn oude gitaar tevoorschijn om dan luidkeels het enige lied te brengen dat hij nog kan, onder luid Olé- geroep van de uitbundige familieleden, uiteraard. Mijn oudste zus figureerde in musicals als: Evita en My fair Lady. Ik vond het allemaal geweldig, maar al bij al zijn de stemmen van mijn ouders mij het meest bijgebleven.
Pa kon zingen als Caruso Pa-varotti en mama wás Nana Mouskouri, maar had nog een ander talent. Meermaals liet ze Pavarotti’s hart smelten als zij heupenwiegend op de tonen van een lied van Demis Roussos op hem afkwam. Ik wieg nu ook zo op de dansvloer. ‘Net een paringsdans’, fluisteren mijn dochters dan gegeneerd.
Enthousiast over deze inzending?
Jouw commentaar toevoegen? Schrijvers stellen je tips en opmerkingen op prijs. Dat is mogelijk in de tekstbalk
Wees de eerste om commentaar te geven.
Meer publicaties lezen of zelf meedoen aan een schrijfactiviteit?
Klik op een van de mogelijkheden.
Klik op een titel om de inzending te lezen.
Eerst inloggen s.v.p.! Meedoen is alleen mogelijk voor leden. Nog geen lid? Je kunt je gratis registreren als lid.