Als je haar ziet lopen weet je het gelijk.
Ze heeft kapsones. Zeker weten.
Ik heb het over mijn tante Henriette.
Geboren vlak na de oorlog in een groot gezin dat geleden had de jaren daarvoor. Vooral de hongerwinter had hard toegeslagen in het gezin. Het toen nog jongste kind heeft die winter niet overleefd. De andere zeven kinderen hadden het gered.
De geboorte van Hennie, later Henriette, deed een pleister op de wonde.
Ze was welkom in dit gezin, maar ze waren arm, erg arm.
De ouders van Henriette knoopten alle eindjes aan elkaar en werkten zoveel zij konden.
Henriette werd in haar jonge jaren door iedereen opgevoed. Tenminste het hele gezin bemoeide zich met haar, ook toen ze wat ouder werd.
Henriette voelde zich belemmerd in haar doen en laten door al die bemoeienis van het gezin.
Daardoor trok zij zich meer en meer terug in haar eigen wereldje. Het wereldje van tijdschriften met deftige dames op de cover, die ze kreeg van een buurvrouw even verderop.
Ze was nauwelijks zeven jaar toen ze stiekem de oude schoenen van haar tante onder haar matras bewaarde, waar ze op ging lopen als iedereen weg was of met eigen dingen bezig.
Henriette had de luxe van een eigen kamertje dat zo klein was, dat ze het haar kast noemde. Haar magere garderobe was nu al een doorn in haar oog.
Ze had donker bruine haren, lang, maar stijl. Liever had ze krullen gehad. Henriette had wel mooie grote bruine ogen. Dezelfde ogen als haar vader, alleen die van papa stonden treurig, altijd treurig. Die van haar niet, tenminste niet altijd.
Op school was ze een buitenbeentje. Leren vond ze leuk en ze kon ook goed leren. Ze stoorde zich aan kinderen die er met de pet naar gooiden. Daarom werd ze vaak genegeerd en soms ook uitgescholden voor uitslover.
Eerst deed dat pijn, maar later begreep Henriette dat dat tijdelijk zou zijn.
Haar uitgesproken meningen over uiteenlopende onderwerpen was de reden dat ze gedurende haar studie een eenling was en bleef.
Henriette is is nu directeur van haar eigen bedrijf. Ze verkoopt schoonheidsproducten. Het loopt goed, tenminste dat zegt tante Henriette. Eigenlijk kun je dat ook zien aan de levensstijl van haar.
Ze gedraagt zich als een directeur. Anderen zouden dit kapsones noemen. Ik niet, ik houd van mijn tante, ik ben haar lieveling nichtje.
‘Kom, we gaan lunchen in het American.’ Tante Henriette pakt mijn hand en samen lopen we daar naar binnen. Helemaal op haar plek is ze hier.
Tante Henriette.
