Ivar loopt over straat. De manier hoe hij zijn schouders optrekt, om zijn kraag te verlengen en zo zichzelf nog meer te beschutten, doet je denken dat het regent. Alleen het regent niet. De man die een heel leven achter zich heeft versnelt zijn pas alsof het belangrijker is om weg te komen dan vooruit te komen. Al heeft hij vandaag, anders dan andere dagen, wel degelijk een plek waar hij moet zijn. Waar hij wil zijn. Vandaag is het zijn plicht om zich te laten gelden. En na een lang leven is dit de enige plicht die hij nog heeft.

Zijn gedachten dwalen af naar het verleden. De hoge verwachtingen die mensen vroeger in zijn geboorte dorp van hem hadden zijn een herinnering die hem confronteert. Het plaagt hem. Hij probeert het los te laten Want vandaag wordt hij verwacht, hij wordt verwacht om zijn democratische plicht te doen.

Er was een tijd dat Ivar met zijn stem duizenden in vervoering bracht. Lang voor het begrip ‘viraal gaan’ bestond kwamen mensen van heiden en verre om Ivar te horen zingen. Mannen en vrouwen van alle leeftijden reisden soms dagen om zich mee te laten voeren op zijn keelklanken. Hij was bestemd voor succes. De wereld lag aan zijn voeten. Elke dag ontving hij brieven van mensen die geraakt waren door zijn stem.

Nu loopt hij. De herinneringen komen als vlagen en rukken aan hem in een verder windstille stad. De taak die hij vandaag moet volbrengen is de enige belangrijke op zijn verder lege to-do lijstje. Niet dat het er echt toe doet. Al jaren laat hij ook deze kans onbenut om echt het verschil te maken.

Hij kiest uit eigen belang voor de partij wiens enige belang het veilig stellen van zijn ingehouden loon is. Je zou kunnen stellen dat Ivar ook vandaag de mogelijkheid die hij heeft gekregen niet optimaal benut. Een verhaal dat hem zijn leven lang achtervolgd.

Nog een hoek om, oversteken, en dan arriveert hij bij de deur waar hij vier jaar geleden voor het laatst door heen is gelopen. Misschien wel voor de laatste keer.

Ivar kijkt op en houd zijn pas in. Hij staat stil. De bel is gegaan. Een fietsende berugtaste meute beweegt zich voort. Ivar zijn weg versperrend en hun vrijheid tegemoet. Hij kijkt de dwarrelende groene bladeren na. Ongestempelde jeugd met maar één doel: ouder worden.

Het duurt even voor Ivar in beweging komt. Hij voelt dat de wind anders is gaan waaien. Zijn ogen gaan over de namen. Zijn potlood neemt een andere afslag. En als hij naar buiten stapt, begint hij zachtjes te zingen.