In een nachtmerrie bestijg ik een witte trap die tot in de wolken reikt. Terwijl ik hoger en hoger klim, vraag ik me af waarom ik eraan begonnen ben. Was het die fraaie, uitnodigende verlichting op de onderste treden of mijn nieuwsgierigheid die aangewakkerd werd (zonder dat ik zelf wakker werd) door het schijnbaar oneindige? Waar ga ik heen en waar stopt het? Over de trapleuning naar beneden kijken durf ik al een tijdje niet meer. Een half uur geleden zag ik piepkleine boompjes en miniatuurhuisjes. Nu zie ik zelfs mijn voeten niet meer altijd. Ze verdwijnen regelmatig in mistslierten. Gelukkig zijn de treden breed. Waar gaat dit heen?
Mijn conditie is allang niet meer wat ze vroeger is geweest. Ik hijg en puf en houd heel even halt. Terwijl ik me met twee handen vasthoud, tuur ik naar boven. De mist klaart op en heel in de verte zie ik … een ring. Geen twijfel mogelijk. Ik hallucineer niet. In de verte, een ring! Zou daar het eindpunt zijn? De hemel misschien?
Ineens is al mijn vermoeidheid verdwenen. Ik spurt naar boven maar enkele treden verder houdt de trap op en voor ik het weet, zit ik in een vrije val naar … Naar waar? Ik daal snel, heel snel. Ik spreid m’n armen en voel me als een vliegtuig zonder landingsgestel. Kriebels in m’n buik. Ik zal sterven. Plotsklaps of eensklaps. Na een verplichte buiklanding. Niets blijft over, buiten een hoopje blubberpap van bloed, geplette organen en vermorzelde botten. Het leven is een vlucht en wie hoog vliegt kan diep vallen.
Huh! Wakker! Ik leef nog! Al voel ik me wel alsof ik net een smak vanjewelste gemaakt heb. Mijn hoofd dreunt de droom van daarnet en duizend gedachten flitsen van oor tot oor. Terwijl ik de inmiddels vertrouwde steken in mijn buik voel, denk ik in stapjes terug aan wat ik daarnet heb gedroomd. In de verte een ring ... mijn ontbrekend landingsgestel ... de blubberpap die van me overblijft … Vertering. Stelsel. Spijs. Ik zweet me de pleuris van dit vreemd vertelsel. Spijsverteringsstelsel! Zo’n verschrikkelijk druk woord! Mijn hoofd tolt ervan.
Ja, beste lezer, de laatste weken scheelt er duidelijk iets aan mijn spijsvertering. Abominabele steken in het abdomen, brandend maagzuur, een gebrek aan concentratie door constipatie, weinig flatterende flatulentie, oprispingen met allerhande oorlogsgeluiden en een stoelgang die zo regelmatig is als een kronkelende corridor met achtereenvolgens een paar ingedeukte zitzakken, een tennisscheidsrechtersstoel, drie krukjes met ongelijke poten en tussendoor weer heel even iets dat op een gewone stoel lijkt maar nooit eens een relaxzetel.
Tot ik er na een maandje de buik van vol had en mijn huisarts raadpleegde. Na het aanhoren van mijn waslijst aan klachten beval hij dat ik me horizontaal op de onderzoekstafel diende te leggen. Niet om te bevallen maar om me pijnlijk te laten betasten op allerlei onalledaagse plekjes, terwijl ik mijn been moest opheffen of diep in- en uitademen. Half hijgend werd geen enkele grens overschreden, al kreeg ik wel een standje (gelukkig geen erectie, eerder een berisping) omdat ik op bepaalde onderzoeksmomenten te druk bleef doorbabbelen. Nefast qua sfeer en gezelligheid, zo’n uitbrander bovenop een branderig buikgevoel.
Toen we klaar waren en allebei weer zaten, werd er vlot getokkeld op een toetsenbord. Niet door mij, want ondanks de onterechte terechtwijzing bleef ik maar doorzwetsen, uit zweterige zenuwachtigheid.
‘Heb ik een gezwel? Ga ik dood? Want zo voelt het soms.’
‘Je mag kalmeren, Danny, er is alleszins niets dat acuut is.’
Mijn wat, dacht ik in eerste instantie. Zoals steeds hadden de woorden enige tijd nodig om goed door te dringen tot mijn bezige brein. Ik zweeg wijselijk even.
‘Je komt zenuwachtig over. Nog erger dan anders. Die stress zorgt er hoogstwaarschijnlijk voor dat je darmen prikkelbaar worden.’
Hoor hem! Mijn darmen beschuldigen van prikkelbaarheid terwijl hij zelf lichtgeraakt, irritabel, gespannen en kribbiger overkomt dan het kindeke Jezus zelf vlak nadat hem het leven werd geschonken door de Heilige Maagd Maria in een of ander armetierig stalletje in bedloos Betlehem!
‘Ik ga je pilletjes voorschrijven. Na een maand moet je beterschap voelen. Indien dat niet het geval is, ga je met dit papier naar het ziekenhuis voor een echo van het abdomen maar ik vermoed dat dat niet nodig zal zijn, zeker als je wat kalmeert.’
Na vijf weken pillen slikken en kalminderen (stressniveau trachten te doen dalen en wat minder babbelen, kalmeren vind ik dan zo verergerend klinken), voelde ik me nog slechter. Beterschap? In de verste verte(ring) niet! Het leek wel alsof er een trein door mijn buik raasde. Eerst een hogesnelheidstrein (TGV), dan weer een boemeltreintje. De Trage DarmTransit (TDT) of iets dergelijks.
Echo dan maar. Opnieuw dat nare zwangerschapsgevoel. Vier koude klodders doorzichtige smurrie, wat gepook en gepor in mijn buik en een hoop quasi onverstaanbaar gemondmaskeerd gebrabbel van een uitheemse doch zeer sympathieke radioloog later, krijg ik opnieuw de bevestiging dat ik me geen zorgen hoef te maken over kwaadaardige ziekten. Ik blijf aardig maar word een beetje kwaad. Op mezelf. Ik ben kerngezond, zegt hij nog eens. En iets over een gezonde vis die gehinderd wordt door zeewier en verdrinkt in het water. Of dat ik minder bier moet drinken en meer water. Ja. Dat zou ook kunnen.
Enkele dagen later voel ik me weer een stuk beter. Ik heb alleen nog wat last van nestdrang of nesteldrang. Volgens mij ben ik schijnzwanger en beval ik binnenkort van een boek. Slaapwel.
