Elka Le Mair

Rolletje drop

© Elka Le Mair op 12.11.2020.

Met papa liepen we naar zondagsschool, Lisa twee kwartjes in de hand, voor de collecte. Bij de kerk zou ze mij er één geven. Mama noemde mij ‘rommelprinses’. Ik ruimde niet op en raakte van alles kwijt en het was dan ook mama die de kwartjes aan Lisa gaf. Papa liep voorop, zoals gewoonlijk, en wij daarachter, druk pratend, uitgelaten of stilletjes, afhankelijk van het humeur van papa.
We liepen een heel stuk Laan van Meerdervoort af, langs de sloot, langs de drogist met de dropautomaat buiten. Wij mochten als kind geen snoep kopen, dus iedere keer dat ik langskwam, keek ik verlekkerd naar de rolletjes drop die mij leken te roepen. ‘Hier, kom dan! Doe een kwartje in het gleufje, dan ben ik van jou!’
Lisa zat in de tweede groep en ik was net begonnen in de beginnersgroep, dus eenmaal binnen scheidden zich onze wegen. Ik had een zachtaardige juf of saaie juf, denk ik, want ik heb geen enkele herinnering aan haar. De activiteiten bestonden uit christelijke liedjes zingen, een bijbelverhaal luisteren, een knutseldingetje in elkaar frommelen. Vroeg of laat ging altijd de collectezak rond, waarin ik dan braaf mijn kwartje deponeerde. Of Lisa in haar groep hetzelfde deed, heb ik gek genoeg nooit gevraagd.
Haar groep werd geleid door juffrouw Glastra. Juffrouw Glastra maakte wel indruk, heel veel zelfs. Ze had kort golvend, donker haar, was mager en had een kordate tred. Haar hakken klikten daarbij hard op de stenen vloer. Ze droeg altijd rechte, lange rokken. Ze keek fel, soms ook boos, uit haar ogen. Ik was heel blij dat ik nog niet bij juffrouw Glastra in de groep was, hoewel het idee dat ik daar een keer zou moeten beginnen en Lisa er dan al uit zou zijn, mij wat vrees inboezemde.
Als de tijd om was, ging mijn groep naar het lokaal waar Lisa was en zongen we met elkaar nog een lied, onder leiding van juffrouw Glastra. Ze eiste inzet en goed stemgeluid. Regelmatig moest een stukje overnieuw. Later begreep ik dat het liedjes waren die ook op het kerstspel gezongen gingen worden en die moesten er, ten overstaan van alle kerkgangers, natuurlijk tiptop uitkomen.
Daarna was het tijd om naar huis te gaan, waar mama zorgde dat de koffie met iets lekkers klaarstond. Voor ons maakte ze kinderkoffie: veel melk met een klein beetje koffie erin. Eenmaal buiten moesten we eerst een stukje straat door, de hoek om tot het trappetje. Daar naar beneden en dan stond papa klaar onderaan de trap. Hij kwam nooit binnen om ons op te halen.
Op een zondag, toen we weer langs de drogist met dropautomaat kwamen, kreeg ik een lumineus idee. ‘Lisa’, zei ik niet al te hard, ‘jij hebt toch ook een kwartje collectegeld?’ ‘Ja’, zei ze, ‘hoezo?’ ‘Nou, als ik nou zeg dat jij mijn collectegeld hebt, dan kunnen we van mijn collectegeld een rolletje drop trekken.’ Ze keek eerst geschokt, maar toen zag ze kansen. Zo gezegd, zo gedaan. De eerste week had Lisa mijn collectegeld, daarna draaide we het om. Dan zou het niet opvallen. Als we thuis koffie hadden gedronken, piepten we de deur uit, ‘wij gaan buiten spelen!’ renden naar de Laan van Meerdervoort en trokken het zo gewenste rolletje drop. Genietend zaten we het daarna op het bankje bij de sloot op te eten. De hemel op aarde en dat vlak na zondagsschool.
Een zondag liep papa niet voor, maar bij ons. ‘Zo, geven jullie zo ieder een kwartje aan de collecte?’ ‘Ja’, zeiden we bedrukt. ‘Is dat zo?’ vroeg hij. ‘Ik hoor dat Lisa het nogal eens aan jou geeft, Karin, en dat jij het nogal eens aan Lisa geeft. Zo heeft één van jullie steeds geen collectegeld.’ Ik voelde me rood worden en schraapte mijn keel. Koortachtig zocht ik naar woorden. Lisa staarde naar de grond.
Een diepe ademteug en ik richtte me op om omstandig uit te leggen dat steeds één van ons het voor beiden vast had en dat we het domweg vergaten aan de ander te geven. Ik ving zijn knipoog en zag de vage glimlach om zijn mond. ‘Zorg maar gewoon dat ieder van jullie iets geeft, oké?’ Gelukkig, niet boos. De automaat bleef voortaan vergeefs roepen. Hij kreeg geen kwartjes meer van ons, maar moest het doen met onze steelse blikken.
Geplande einddatum publicatie van deze inzending:
10-04-2023

Enthousiast over deze inzending?

Dank voor het lezen van de inzending van deze schrijver. Je kunt nu een reactie geven, meer publicaties lezen of bijv. zelf meedoen aan een schrijfactiviteit. Klik hieronder s.v.p. op de gewenste mogelijkheid!

Voorwaarden KORT VERHAAL

Een kort verhaal kenmerkt zich doordat de handelingen, gedachten en gesprekken van de personages zijn georganiseerd in een plot van komische, tragische, romantische, satirische of andere aard.  Een kort verhaal is altijd een compleet en zelfstandig leesbaar verhaal. Bij een kort verhaal geven we de voorkeur aan maximaal 1000 woorden.
Hits: 710

OVERZICHT LEDEN

Klik hier!
Lekkerboek voor betaalbaar leesplezier
Tweedehands boeken
Nu opruiming!

Jacodine Van de Velde: Storm in een glas takkenthee

- Klik hier om de boekenetalage te bezoeken!-

Nu nog te bekijken:

Inzendingen in deze schrijfactiviteit waarvan de publicatieperiode binnenkort vervalt. Vind je een inzending de moeite waard en vind je het jammer als deze zou verdwijnen? Leden kunnen de publicatieperiode verlengen!!
Schrijverspunt

© 2023 / Sitemap