Wat vooraf ging: een aantal jaren geleden brak ik bij een eenzijdig ongeval mijn onderbeen en mijn enkel. Gelukkig is het allemaal redelijk hersteld maar, de snelheid is eruit, zogezegd. Als gevolg daarvan draag ik altijd schoenen die mijn enkel wat ondersteunen. De iets hogere schoenen en in mijn geval zelfs vaak hetzelfde model en hetzelfde merk.
Omdat de wereld sinds eind februari 2022 drastisch veranderd is ben ook ik genoodzaakt de bakens te verzetten. Naar aanleiding van mijn sollicitatie bij de deze instelling word ik uitgenodigd voor een kennismakingsgesprek. Omdat deze functie grotendeels in mijn straatje past bereid ik me voor op het gesprek. Ik lees de laatste jaarverslagen welke ik gevonden heb op het internet. Van de beoogde gesprekspartners lees ik de linked-in pagina's en speur ik naar wat ik nog meer kan gebruiken. Ruim op tijd bepaal ik mijn kledingkeuze. De spijkerbroek laat ik achterwege en ik kies voor een nette broek met een wit overhemd. Bij de schoenen heb ik de keuze uit een aantal paar, allen geschikt om wat netter voor de dag te komen. Mijn oog valt op een paar van het merk Ecco. Een keurige zwarte veterschoen, niet opzichtig, gewoon net. Tot zover geen enkel vuiltje aan de lucht.
Volgens de geldende procedure meld ik me bij het loket en overhandig mijn geldige paspoort om als bezoeker in het systeem te worden aangemeld, tevens leg ik mijn tas en mijn riem in het daarvoor bestemde bakje en zet deze aan het begin van de lopende band van de X-ray. Telefoon en gegevensdragers zijn niet toegestaan dus heb ik mijn telefoon en mijn portemonnee in de auto gelaten. Nadat ik ingeschreven ben krijg ik mijn paspoort retour en een bezoekerspas die ik zichtbaar moet dragen. Kennelijk zijn er meerdere vacatures want net na mij komt nog iemand binnen die op dezelfde vacature heeft gesolliciteerd. Mijn mede-sollicitant heeft wat vragen omtrent een geldig legitimatiebewijs en heeft ook een telefoon bij zich die hij op dient te bergen in de daartoe noodzakelijke en beschikbare kluisjes. Voor mij heeft de toegangsprocedure geen geheimen, ik grossier in diploma's en beschik over de nodige jaren ervaring met instellingen met een klasse vier beveiligingsniveau.
Samen worden we door Marc, die later mijn gesprekspartner blijkt te zijn, naar boven geleid waar de gesprekken plaats zullen vinden. Mijn eerste gesprek is met de manager die naast deze afdeling meerdere afdelingen onder zijn hoede heeft. Hij stelt zich voor en ook Marc voert het woord. In plaats van mij gelegenheid te geven om mezelf voor te stellen worden meteen de vragen op me afgevuurd. Ik geef aan dat ik wat vragen geformuleerd heb bestemt voor het einde van het gesprek en dat ik graag de gelegenheid wil hebben om deze te stellen en graag beantwoordt zie. Ik heb gelezen hoe lang hij deze functie bekleedt en dat hij in het verleden eens prins carnaval is geweest. Deze punten gebruik ik het gesprek, hij lijkt verrast maar weet dat goed te omzeilen. Natuurlijk wil hij weten wie ik ben en hij ziet een praktisch bezwaar gezien mijn leeftijd. Ik heb moeite om dit te pareren en hem op andere gedachten te brengen. Op dat punt ben ik onzeker en niet tevreden over mijn eigen antwoorden. Dan is het tijd voor mijn vragen. Ik vraag hem wanneer en aan wie hij het laatst een compliment heeft gegeven voor zijn of haar werk. Zo heb ik nog wat andere vragen die ik stel. Dan is het tijd om de bom te gooien: ik vraag aan mijn beoogde (senior) collega (Marc) wat er is veranderd sinds een bepaalde datum. Ik zie dat het gezicht van de manager verandert richting onweer. Dit had hij duidelijk niet verwacht. Inmiddels heeft ook de senior begrepen waar ik op doel. Het incident is voluit in het nieuws geweest en is inherent aan de problematiek binnen deze instelling. Het is niet iets om met trots naar buiten te treden. Het geeft aan dat ik me terdege heb voorbereid maar of het slim is geweest moet nog blijken.
Mijn tweede gesprek wat meteen volgt op het eerste is met een andere senior en het afdelingshoofd. Dit gesprek loopt naar mijn mening anders dan het voorgaande. Ik krijg of ik neem meer ruimte en stel vragen die het afdelingshoofd duidelijk verrassen. De ruimte waar we het gesprek voeren wordt onverwacht opgeëist door iemand die de ruimte gereserveerd heeft. Op de gang maken we het gesprek verder af. Ik kan niet aangeven wat de aanleiding is geweest maar op een gegeven moment schuif ik met mijn rechtervoet naar buiten over de vloerbedekking. Ik herinner me opeens dat ik een paar schoenen heb waarvan de zool los laat. Is dat toevallig dit paar?
In mijn beleving zit zowel de zool van de rechterschoen alsook van de linkerschoen los en kan ik voelen hoe de zool centimeters van de schoen verwijdert wordt. Zonder te kijken laat ik het voor wat het is. Met een redelijk goed gevoel, wat op zich nietszeggend is, ga ik huiswaarts. Thuis aangekomen trek ik vrijwel direkt een andere outfit aan. Dan pas zie ik wat er gebeurd moet zijn. Zowel aan de linker- als aan de rechterschoen ontbreekt een gedeelte van de zool! Het rubber van de zool is kennelijk zo oud dat het poreus moet zijn geweest en door mijn bewegingen onder de tafel heeft losgelaten. Behalve een, hopelijk positieve indruk, heb ik ook een deel van mijn schoenzolen achtergelaten!
Nee, ik heb nog geen bericht over een eventueel vervolg.
