Hanne Lemahieu

Papa's wraakengel 2+3+4

© Hanne Lemahieu op 02.02.2023.

Het was koud geworden. Nele trok de te grote jas strakker om zich heen en stak haar handen diep in de zakken. De wildplassers waren gelukkig nog niet ver weg. Aan het begin van een ander, nog duisterder steegje, zag ze twee van hen in het onwillige gezelschap van een schaars geklede griet met roodblond haar. De leider, blond en fors gebouwd, en zijn makker, die zijn gulp had dichtgetrokken tijdens hun confrontatie met de ober. Hij had zwart haar en een goed postuur, zij het minder robuust. De derde, kennelijk de verstandigste van de drie, of de bangste, was er niet bij.
De del begon zich te verzetten tegen hun avances maar zonder succes. Nele rolde met haar ogen. Ze wist dat ze iets hoorde te doen of op z’n minst afkeer moest voelen, en medelijden met het meisje, maar ze voelde alleen maar irritatie. De trut vroeg erom door zich zo rijk en uitdagend te kleden.
Ze riep: “Hé, daar!” De jongens keken op. De arm van de zwartharige knul ging meteen naar zijn zij, onder zijn openhangende jas. Droeg hij een pistool in zijn broeksband? Of een mes in zijn zak, zoals zij? Voor ze erachter kon komen zei de blonde jongen: “Laat dat, Barry, ze is oké. Jij bent toch Nele?” informeerde hij op een bijna dreigende toon, alsof hij haar uitdaagde het te ontkennen en zichzelf in moeilijkheden te brengen. Ze wierp een blik op de del. De roodblonde vrouw stierf van angst. Goed zo, dacht Nele. Hoe minder mensen er getuige waren van dit gesprek, hoe beter.
Ze antwoordde: “Ja. En ik kan het bewijzen.”
De jongen schudde zijn hoofd. “Niet nodig, alleen vrouwen die hier moeten zijn, komen hier. Al zijn er natuurlijk uitzonderingen, zoals bij alles in dit land.” Hij keek ook naar de del en grijnsde.
“Heb je de informatie?”
“Oei oei, zo heerlijk direct. Dat mag ik wel in een vrouw. Lekker stoer. Jij zou Leon eens onder handen moeten nemen. De broekschijter ging ervandoor op het ogenblik dat het hem te spannend dreigde te worden.” Hij knipoogde naar haar en kneep de del in een van haar borsten. Ze stootte een schel kreetje uit.
“Geen gelul. Heb je iets voor me of niet?”
“Alleen een naam.”
Er viel een stilte.
“Wel?”
“Het is een schuilnaam. Ik weet niet of je er veel aan zult hebben. Maar je doet me wel een beetje denken aan zijn vriendin… Ja, ja, hoe langer ik naar je kijk, hoe meer ik de gelijkenissen zie...”
“Komaan, zeg op!”
Hij zuchtte kort. “Kurt.”
“Kurt.” Nele proefde de naam even.
“Een bekende?”
Hij keek haar aan. Nieuwsgierig. Afwachtend.
“Nee. Maar toch bedankt.” Ze keek naar de del. “Ga maar weer verder.”
Haar blik bleef nog enkele ogenblikken op de del rusten, die haar onthutst en smekend aankeek. 
“Ga hulp halen!” riepen haar ogen. “Bel de politie! Doe iets!”
Maar Nele deed niets. Ze liet de steeg en zijn gore geheimen achter zich.
Enkele straten verder liep ze het stadspark in. De naam Kurt zou haar niet verder helpen, tenzij ze dieper kon doordringen doordrong in de plaatselijke onderwereld, maar daar had ze de ballen niet voor. En geen tijd. Ze moest haar moeder doden, tegen elke prijs. Maar eerst moest ze oefenen, zodat ze het niet verknalde. En daarvoor moest ze eerst juf Josien vinden. Dan moest ze zich daarover al niet meer druk maken en kon ze zich volledig concentreren op hoe ze haar moeder moest vinden. Hoe moe ze daarna ook zou zijn, als ze geoefend had, zou het geen probleem zijn om haar te doden.
“Dat is immers wat papa altijd zegt”, zei ze half luidop tegen zichzelf: “Als je het eerst probeert, dan lukt het daarna veel beter omdat je vertrouwen krijgt.”
“En deze keer zal papa mij niet tegenhouden. Het zal me lukken. En dan zal ik vrij zijn, voor altijd. En samen met papa.”

***

In de schaduwen van de huizen stond een donkere wagen geparkeerd tussen de fletse lichtvlekken die de straatlantaars op het asfalt wierpen. Een Mini Cooper. Nele vertraagde haar pas terwijl ze er langs liep. Ze had de auto ook al zien staan op de parking van het centrum, meende ze. Er liep een rilling over haar rug terwijl ze aan de instelling dacht. Papa noemde het altijd ‘het centrum’.
“Hopelijk neemt papa me snel weer mee naar huis, daarvandaan”, mompelde ze , opnieuw half luidop. Haar hart begon opnieuw te bonken terwijl ze bleef staan en een blik door het raampje wierp. Haar zenuwen speelden haar parten. Er reden natuurlijk tientallen Mini Coopers in deze stad alleen al. Meer zelfs. Maar deze straat lag aan de rand van wat velen “de wijk van het uitschot” noemden. De Mini zag er nieuw uit. Wat deed zo’n duur uitziend autootje hier?
De chauffeur zat voorovergebogen waardoor zijn of haar gezicht niet te zien was, maar Nele dacht dat de persoon lang haar had, dus waarschijnlijk een vrouw was. Kennelijk zoch ze iets in haar handtas die op de passagierszetel stond. Een briefje met een adres? Misschien was het wel een moeder die wanhopig op zoek was naar een weggelopen puberdochter en van iemand aanwijzingen had gekregen om naar een van de vele kroegen te rijden zoals de Griezelput of een heuse nachtclub. Als zoiets hier al te vinden zou zijn. Niets bijzonders. Niets waar zíj zich zich ooit nog zorgen over zou hoeven maken.

***

Karen Colleyn wachtte tot het meisje bijna uit het zicht verdwenen was voor ze de motor startte. Nele Mordman was alerter dan ze had aangenomen. Toen het meisje plots pal naast de Mini was blijven staan, had ze snel gedaan alsof ze iets zocht. Het was een onnodige maatregel geweest. Het was immers onmogelijk dat Nele haar kende of zelfs maar wist dat ze in de buurt was.  Laat staan dat ze haar zou willen dwarszitten in haar missie: met haar moeder praten. Het kind gaf geen moer om haar moeder. Maar als ze de verpleegster die ze betaald had, mocht geloven, liep het zwakzinnige meisje op dit moment rond gewapend met een mes.
Zonder de koplampen aan te steken, reed ze tot aan het eind van de straat, waar Nele was blijven staan. Ze keek opnieuw om zich heen. Onrustig? Voorzichtig? Onzeker? Ze liep verder, vier, vijf straten verder het centrum in, en bleef opnieuw staan voor een lange, blinde muur. Aan de overkant van de straat lag het Sint-Anna College. Karen kende het College. Ze had er zelf acht jaar schoolgelopen. Maar wat had Nele te zoeken op een school, waar er alleen kleuter- en lager onderwijs gegeven werd?

Geplande einddatum publicatie van deze inzending:
01-02-2024

Enthousiast over deze inzending?

Dank voor het lezen van de inzending van deze schrijver. Je kunt nu een reactie geven, meer publicaties lezen of bijv. zelf meedoen aan een schrijfactiviteit. Klik hieronder s.v.p. op de gewenste mogelijkheid!

KORT VERHAAL

Een kort verhaal kenmerkt zich doordat de handelingen, gedachten en gesprekken van de personages zijn georganiseerd in een plot van komische, tragische, romantische, satirische of andere aard.  Een kort verhaal is altijd een compleet en zelfstandig leesbaar verhaal. Bij een kort verhaal geven we de voorkeur aan maximaal 1000 woorden.

HITS: 83

Nu nog te bekijken:

Inzendingen in deze schrijfactiviteit waarvan de publicatieperiode binnenkort vervalt. Vind je een inzending de moeite waard en vind je het jammer als deze zou verdwijnen? Leden kunnen de publicatieperiode verlengen!!
Schrijverspunt

© 2023 / Sitemap