Goedlopend onderhoud

‘Sorry dat ik zo laat ben, mevrouw Jansen. Spoedgevalletje. Van Nieuwenhoven is de naam. Aangenaam.’
‘Ah, een nieuw gezicht. Aangenaam dokter.’
‘Vandaag is de grote dag voor u. Bent u er helemaal klaar voor?’
‘Ja dokter. Het zal wel flink wennen worden, maar ik ben blij dat het eraf mag.’
‘Meent u dat nou? Wauw, u bent een moedig mens, mevrouw Jansen.’
‘O, Dat valt wel mee hoor. Dat ding irriteert me enkel. Soms voel ik het pijnlijk kloppen in mijn been.’
‘Ja, dat is ook de reden dat-ie eraf gaat. De doorbloeding is zo slecht dat het wachten is op trombose.’
‘… En daar zit ik natuurlijk niet op te wachten, haha. Ik wil lekker gaan hossen met carnaval.’
‘Nou, daar zou ik maar niet van uitgaan, mevrouw Jansen. De boel zal toch eerst helemaal moeten genezen voordat u überhaupt kunt beginnen met revalideren. Ik sta ervan te kijken dat u hier helemaal alleen naartoe bent gekomen.’
‘Nóg langer wachten? Ik loop al zes weken te sukkelen! En waarom zou er iemand met me meegaan? Als ik hier klaar ben, danst deze meid het ziekenhuis uit hoor.’
‘Ik begrijp dat u zichzelf moed inpraat, mevrouw Jansen. Maar beseft u wel dat u na de amputatie volledig afhankelijk bent van uw familie? Kan één van uw drie zussen…’
‘Amputatie? Zussen? Waar hééft u het over? Ik kom hier voor het loopgips aan mijn enkel. Dát mag eraf.’
‘Eh… U bent toch mevrouw Jansen?’
‘Janssens. Met drie “sussen”.’