Onzin om deze week door te komen

Er was eens een dorpje dat Schrijverik heette. Een jaar of 40, 50 geleden, een jaartje meer of minder komt inmiddels niet meer zo nauw, toch dames, werden daar een paar schrijfsters geboren. En ja, JIJ hoort daarbij!

Ze woonden met z’n allen destijds in een huizenblok en begonnen daar dertig jaar geleden een meidengroep: New Writers on the Block, als tegenhanger van de New Kids on the Block die destijds, begin jaren negentig, ‘Step by step’ mateloos populair werd.

Buren spraken wel eens grappend over het writersblock omdat er zoveel schrijvers in dit appartementenblok woonden, alleen vonden de schrijfsters dat zelf niet amusant want ja, een schrijfblokkade, dat is de nagel aan de doodskist van iedere schrijver. Dus de pennen gingen de (al dan niet rode) koffer in, de dames zwierven uit. De meesten kwamen, sommige via Spanje, in Nederland terecht, een enkeling verloor haar hart definitief aan Hongarije.

Jaren later, zo wilde het lot, troffen ze elkaar, inmiddels gepokt en gemazeld door relatie(s), werk, moederschap en het leven zelf, op een bepaald punt aan. Hoe kan het ook anders: op Schrijverspunt. Ze hadden elkaar en de hele goegemeente uiteraard inmiddels veel te vertellen. Dit alles was goed te rijmen met hun gemeenschappelijke voorgeschiedenis in Schrijverik en passie: het schrijven. Hoewel het ritmisch soms nog steeds wat schort aan een tekst, geldt en blijft er maar één gouden regel vers voor de dames: respecteer elkaar, leer van elkaar. 

En zo leefden de schrijvers, maar vooral hun gedichten en verhalen, al dan niet echt of verzonnen, nog lang en gelukkig.