De chirurg wikkelt het verband tergend langzaam van mijn hoofd af. 

In de spiegel zie ik het evenbeeld van mijzelf verschijnen.

Niets dan littekens en blauwe plekken.

IK lach en zie de mondhoeken omhoog krullen, al is het niet meer dan een miserabele grimas.

De ogen lachen niet mee en staren mij hol aan. Alsof het laatste beetje leven op de operatietafel is achtergebleven.

Mijn vrouw zie ik achter mij opdoemen, door een waas van tranen.

God wat is ze mooi. Haar ogen glinsteren ...

Zo blij dat haar zonnetje er weer is.

Ik ben ook blij dat ik weer mag stralen, al is het dan alleen voor haar.