Thailand.
Locatie: nationaal park Khao Yai.
Daar aangeland voor een bezoek van enkele dagen, met vrouw Oy en zwager Oeth.
Ik kijk mijn ogen uit. Een middagje Blijdorp is namelijk mijn enige ervaring wat wilde dieren betreft. En uitgestrekte wouden ken ik slechts van tv-docu's met een serieus fluisterende David Attenborough op de
achtergrond.
De eerste ochtend na aankomst, ietwat rillerig voor onze gehuurde tentjes zittend. Na een handje kleefrijst en kop uiterst smerige instantkoffie, stelt Oy voor een korte ochtendwandeling te maken. Om er een beetje in te komen.
Dat wil zeggen, zwager Oeth en ondergetekende. Zijzelf blijft bij de tent, Thaise versnaperingen fröbelend op haar komfoortje.
Tevens de tent bewakend tegen de uiterst nieuwsgierige gibbons die in groten getale de omgeving van de
campsite bevolken, en hun hand niet omdraaien voor het openen van een tent-rits.
De trail die we zullen volgen is enkele kilometers lang en komt weer op een asfaltweg uit, maar is een leuke wandeling voor nieuwkomers als ik.
Zwager gaat voorop en ik volg, met camera in de aanslag. Vol van het nieuwe buitengebeuren neem ik me voor alle interessante bosbewoners op de gevoelige plaat vast te leggen.
Iedere plant, vlinder of kreupele krekel die maar even voor de lens wil komen, word dan ook genadeloos gekiekt.
De vuistgrote mot die ik gisteravond op het plafond van de herentoiletten ontdekte, en me ter plekke een hartverzakking gaf, bleek intussen verdwenen en word dus niet geschoten.
Als ik later nog steeds enthousiast foto's neem, en wat achterblijf, hoor ik Oeth met iemand praten. Op dit hele stuk geen mens aangetroffen, maar blijkbaar zijn er toch nog andere vroege vogels op pad.
Als ik bij zwager aankom blijkt hij in gesprek met een monnik. Wel de laatste die ik hier had verwacht, en zo te zien is deze ook nog eens voor geen kleintje vervaard.
Want hij staat voor zijn zelfgemaakte tentje, omringd door de eeuwig zingende bossen.Een stuk zeildoek over wat takken gespannen, met als grondzeil enkele plastic tasjes. Dat is alles. Zijn saffraankleurige pij, de bedelnap en een halve druipkaars complementeren het stilleven. Een eenvoudig mens op zoek naar de Verlichting.
Petje af, want zelf ik zou voor geen goud s' nachts in mijn uppie in dit woud willen verblijven.
Gisteravond laat bij de pisbakken staande, wist ik namelijk niet hoe snel ik mijn kleine boodschap moest doen. De groene long op een kleine meter achter me kraakte, siste, en hijgde namelijk dermate onheilspellend dat ik half en half verwachtte door een van de weinige nog overgebleven tijgers besprongen te worden.
Wat me als buitenlander waarschijnlijk voor het eerst en het laatst een vermelding in het Thaise ochtendjournaal zou opleveren.
Bijna automatisch breng ik mijn camera in de aanslag, en vraag via Oeth of het goed is als ik een foto maak van de Heremiet.
Niet dus.
Hoewel ik er geen woord van versta, kan ik aan de ijzige schoolmeester-toon wel horen dat de man hier niet van gediend is.
Oeth krijgt vervolgens rode oortjes bij des monniks mattenklopper-preek.
Er op los knikkend alsof hij net is aangenomen als directeur van de Thaise Spoorwegen, met bijbehorend riant salaris.
Vrij vertaald maak ik eruit op dat ' meneer de fotograaf ' maar elders in het bos apies moet gaan kijken, en de bonze met rust laten.
Ietwat bedremmeld vervolgen wij onze weg. Waarbij ik me uitput in onverstaanbare excuses, en mijn camera angstvallig naar beneden gericht houd.
De monnik keurt me echter geen blik meer waardig, schikt zijn pij, en gaat weer in lotuszit voor het schamele hutje.
De asceet was al weer met verhevener zaken bezig, zoveel is duidelijk.
Mezelf het schoolvoorbeeld van een domme onwetende toerist voelend, sta ik op het punt ook zwager mijn verontschuldigingen aan te bieden voor het lastige parket waarin ik hem gebracht heb.
Dan staan we plotseling op een klein terras.
Verbluft staar ik naar rode plastic stoeltjes, witte tafeltjes en een felgekleurde Pepsi- reclame.
Het contrast met het groene geweld van daarnet kon niet groter zijn.
Terugkijkend begrijp ik dat onze monnik zijn onderkomen in de nabijheid van een Thaise eettent heeft opgezet.
Werkelijk nog geen honderd meter van de bewoonde wereld. En, zoals ik me nu besef, langs een van de drukstbelopen paden van Khao Yai.
Alsof een streng gereformeerde dominee, de eenzaamheid zoekend voor bijbelstudie, zijn tentje opslaat in een gemeenteplantsoen. Pal achter een frietkot.
De Thai zullen het vervolgens niet kunnen laten hun verdienste wat op te vijzelen, en de monniks bedelnap vullen met alles wat de cafetaria maar te bieden heeft.
Ziedaar een Boeddhistische win-win situatie en een monnik die dat haarfijn aanvoelt.
Als ik later verneem dat de wannabe-kluizenaar na sluitingstijd zijn tentje verhuist naar het goedverlichte terras, en de parkwachters tevens een wakend oogje in het zeil houden ben ik blij de foto niet gemaakt te hebben.
De echte bosbewoners zijn namelijk véél interessanter.
