Ongeduldig papier

'Kristel!'

De brul smijt haar terug op aarde. Vijftig ogen richten zich op haar. Bonzend bloost haar hoofd. Ze trekt haar hand terug boven haar tafeltje en kruist haar benen. 
‘Ik zie dat Adonis veel indruk op je maakt, maar we zijn al een paar eeuwen verder,’ zegt haar geschiedenisleraar nukkig. Zijn knokige vingers bladeren haar boek naar het hoofdstuk “Franse revolutie”. ‘Misschien kun je ons vertellen waar het paleis van Versailles ligt?’
Kristel kijkt beduusd naar de grond. Haar ooghoeken jeuken van opwellende tranen. Een vreemde black out bevriest haar gedachten.
‘Je weet niets, jij kleine smeerlap!’ tiert de grijze sik zwaaiend met zijn aanwijsstok.

De bel galmt hels. De tieners vliegen opgelucht op om het lokaal te verlaten.
‘Jij blijft hier …’ De lucht van zijn stem dichtbij haar oorschelp verkrampt haar maag. Hij schuift een vel papier voor haar neus en loopt nonchalant naar zijn lessenaar. ‘Vijfhonderd woorden over je meest erotische fantasie.’  
Brandend van angst knagen haar ogen zich vast in het onbeschreven wit. Vallende tranen beginnen barsten in het papier te maken. Er vormt zich een groot duister gat. Verbijsterd buigt ze zich voorover.
‘Nee!’ gilt ze als twee armen haar plots naar binnen trekken. In enkele seconden is ze volledig verzwolgen, waarna het gat zich langzaam sluit.
Duivels grijnzend loopt de bok naar het papier. Doordrenkend bloed vormt langzaam de letters “! ƎM qlƎH”. Tevreden vouwt hij het vel op en stopt het in zijn binnenzak.

 Je hebt tot middernacht de tijd en daarna ben je de mijne, denkt hij gnuivend.