De huwelijksdag was een sprookje , mijn vrouw kleedde zich in maagdelijk wit , geheel volgens de traditie.Onder het toeziend oog van vrienden, familie en God werd onze liefde beklonken. Mijn ja woord leek te zijn ingegeven door een hogere macht.Deze dag staat in mijn geheugen gegrift  en alle aanwezigen voelden een en dezelfde bezieling. De magie van het moment  lijkt zijn glans niet te zijn verloren. Nog altijd straalt zij, zelfs als zij zorgelijk is en gebukt gaat  onder het juk van de maatschappij, als haar tranen in stilte opwellen  en haar gedachten de overhand hebben. Haar geest inbeukt op haar slanke taille , God wat is zij mooi , zo trots als een pauw, sla ik haar gade ...  kon ik maar, had ik maar... Zou graag  degene zijn, die haar wakker kust, als doornroosje, zou zij opstaan en de zorgen van zich af dansen.  Lady in White , mijn zielenmaat.  Een jong stel opende mij de ogen; als man en vrouw zult gij een zijn. In hun samenzijn zag ik de belofte, de eeuwige trouw, het volmondige ja !  Mijn liefde is inmiddels gerijpt  en niet langer  als een dartel veulen,op zoek naar het gras aan de overkant. Wat slechts een flauwe afspiegeling zou blijken te zijn, als duvel in een doosje, mijn geliefde tooit zich immers  nog altijd in maagdelijk wit! Haar geest  bleef namelijk  bewaard , in handen van hem die zwijgt  en  net als zij een glimp is van de eeuwigheid!