Twee vaalblauwe, overduidelijk staar bevattende en toch stralende ogen staren mij aan.
‘Meneer Putte? Bent u het werkelijk?’ De combinatie van oogopslag en haar krakend stemgeluid maakt dat ik het dametje zeker boven de vijfentachtig schat.
‘Meneer Putte, het is mij een genoegen u te treffen op dit uur van de dag. Het was Shanti, activiteitenbegeleidster in verzorgingshuis ‘een Heuijse Avondgroet’, waarbij enkele weken geleden ontglipte dat ze de minister-president hier had zien zitten. Hoewel ik haar niet hoog inschat is dit de eerste keer dat ik voordeel ondervind van haar loslippigheid. Zou ik u een vraag mogen stellen, meneer Putte?’
‘Natuurlijk mevrouw…’ en nog voordat ik mijn zin kan afmaken krijg ik mijn antwoord.
‘Lefèvre is de naam, meneer Putte. Adèle Lefèvre-van Grimbergen om precies te zijn. Mijn man heeft nog aan de voet gestaan van de verbetering van internationale betrekkingen tussen Frankrijk en Nederland in 1972. Hij is inmiddels alweer zeven jaar geleden overleden.’
‘Het spijt mij dat te moeten horen mevrouw Lefèvre. Waar kan ik u mee van dienst zijn?’

‘Ik sta nog steeds versteld van het feit dat ik u mag treffen, meneer Putte. Staat u mij toe even aan het idee te wennen. De afgelopen weken heb ik in totaal vier keer vanaf dit bankje tevergeefs naar u uitgekeken.’ De vriendelijke vrouw draaide zich nog wat verder naar mij toe.
‘Het is een hele onderneming hier te komen, wanneer je zo oud bent als ik. Vanuit mijn kamer zijn het om precies te zijn negentienhonderdtweeënvijftig stappen, geeft mijn stappenteller aan. De navigatie die ik van mijn zoon gekregen heb is lang niet zo nauwkeurig, meneer Putte. Meneer Jobs en zijn technische kornuiten houden geen rekening met de kleine stapjes die ik moet nemen om mijn rollator op een juiste manier te kunnen hanteren’
‘Wat vooruitstrevend van u om een IPhone te gebruiken, mevrouw.’ Ik stond verbaasd van de technologische termen die ze kende.
‘Het duurde langer dan ik dacht om het écht onder de knie te hebben, meneer Putte, maar het verplegend personeel heeft mij aan een heuse mobiele telefoon, of zoals onze zuiderburen zeggen: “GSM”, geholpen. "Van de vrachtwagen gevallen", dat wel. Maar als u niets zegt, zeg ik het ook niet.’
De twinkeling in haar ogen maakte deze vrouw bijzonder intrigerend. Wat een nieuwsgierige levensgenieter!
‘Goed, meneer Putte, ik zal tot de kern komen. U heeft vast genoeg te doen. Ik wilde u vragen of ik een selfie zou mogen maken, met behulp van mijn senioren selfiestick, waarop wij samen te zien zijn?’
‘Mevrouw Lefèvre, hoe kan ik u dat nu ooit nog ontzeggen. Ik mag openlijk toegeven dat ik geniet van uw optimistische kijk op het leven. U bent een voorbeeld voor velen.’

Zo gezegd, zo gedaan. Direct daarna besloot ik op te stappen. Het was een leuke maar tijdrovende onderbreking van de dag geweest. Pas uren later ontdekte ik dat ik mijn telefoon miste.