“Pffff zooo lang in coma, wat zwaar zeg, wat zwaar ook voor je vrouw. Zou niet weten wat ik zou doen.”  Zijn handen rusten zwaar op het stuur en uit een soort van  medeleven hou ik mijn mond. De vergankelijkheid van het bestaan  is immers zware kost 
Nogmaals zucht hij en zijn lippen vormen een dun lijntje, dat afgemeten woorden begint te produceren.
“ Ik heb ook te kampen met mijn gezondheid.”
“Pfffffff,” zucht ik op mijn beurt demonstratief.
Ik voel mij verplicht om door te vragen maar besluit op het laatste moment ons stilzwijgen contact te verlengen.