Liederlijk gesproken.

Wanneer er niemand meer om je heen lijkt te zijn, dan wordt de pijn op zijn diepst.

Gelukkig, goede verhalen worden geboren uit de zwaarste innerlijke bloedbaden.

Zelfs Sproken verhalen over diepe wonden die juíst daardoor tot helen komen.

Aan de oppervlakte kabbelen golfjes over niet baggerbare diepe gronden.

En misschien is dat maar beter ook, dat die gronden niet te vaak omgewoeld worden.

Immers, bagger stinkt naar hel en verdoemenis.

Wanneer de zwaveldampen toch de oppervlakte zouden bereiken zou de lucht inktzwart kleuren.

Donder zou oorverdovend zijn en bliksem de enige lichtbron op aarde.

Totdat de metaforen regen de lucht weer doet opklaren.

Pijn tot kunst verheven.

Het kleine groots en het grootse klein, zodat de lezer verwonderlijk om zich heen kijkend beseft dat niet alleen hij geraakt werd door de mooie met pijn doorspekte woorden.

“Mooi” prevelen ze met tranen in hun ogen.

Met zachte hand werd hen de bagger gevoed. Ze voelen de pijn tot diep in hun botjes.

Gedeelde smart is halve smart.

En langzaam zinkt de bagger weer naar de diepte. De fonkelende sterren aan de hemel omringen de immer volle zilveren maan.

De ochtend begint bleek oranje te kleuren en de vogelkoren schrapen hun keel.

De wereld maakt zich op voor een nieuwe ronde.

Mijn pen druipt inktzwart na.