Ik genoot van alles om me heen, ik had geen idee van mijn locatie en het tijdsbesef was er ook allang niet meer ... Ik ging als een malle en iedereen om me heen scheen hetzelfde te voelen, te denken en er, net als ik, alles uit te halen. Dat was de ultieme kick die ik zocht en altijd weer vond, zonder enige twijfel! De muziek was vet, Berlijnse minimal techno, mijn absolute favoriete muziek. Het had trouwens net zo goed Madonna kunnen zijn ... Ik ging nu toch overal lekker op!
Ik bepaalde zelf wel wat ik deed en waar ik heen ging, ik was een party junk, gebruikte altijd de bijbehorende drugs, om mijn feest te intensieveren en dacht nergens anders meer aan! Ik nam me voor altijd zo te blijven leven! Deze schijnwereld duurde enkele jaren en even leek het erop dat ik mijn voornemens waar ging maken, met alles wat ik in me had.
Tot ik Lotte ontmoette op een feest van een wederzijdse vriend. Lotte was niet zoals iedereen, al helemaal niet zoals ik, maar ik viel als een blok voor haar, ondanks haar afkeurende blikken. Die zag ik niet, verblind door pure verliefdheid. Liefde die ik nog nooit zo gevoeld had. Liefde, waarvan ik dacht dat het een verzonnen emotie was om aan een vrouw te komen. Ik had het nog nooit ervaren, tenminste, niet echt! Dat veranderde op dat moment voorgoed!
Slippertjes had ik genoeg gehad, dikwijls onder invloed. Ik kon me geen naam meer herinneren en de meeste de gezichten waren ook uit mijn geheugen gewist ...
Maar Lotte was zo intrigerend, zo intelligent en charmant, ik had alleen nog maar aandacht voor haar. Naar haar toestappen ging hem niet worden. Ik was zowaar een keer nuchter en nuchter was ik niet zo assertief. En met drugs moest je niet aankomen bij Lotte. Ze keurde dit af, zo wist hij. Lotte was van goede komaf, deed het goed op school en wilde verder in het leven. Dat straalde ze ook uit! Terwijl ik mijn leven aan het vergooien was. Dat werd me wel duidelijk!
Die avond liep ik door het park waar Lotte 's huis aan grensde. Een riante villa met een enorme tuin. Ik liep niet zomaar in dat park, ik hoopte een glimp van Lotte op te vangen. Zelf woonde ik aan de andere kant van de stad, wat me niet weerhield om helemaal naar dit park te lopen, alleen om Lotte te zien. Ik vond het zelf maar vreemd, alsof ik werd gedreven door iets ...
Plotseling hoorde ik een geluid, vlak bij de bosjes waar ik langs moest. Ik stopte en spitste mijn oren, ik hoopte dat ik het me verbeeldde. Ik hoorde weer iets en liep voorzichtig, met angst in mijn benen richting bosjes, het ongewisse tegemoet. Het klonk als een worsteling, met af en toe een in de kiem gesmoorde gil ... Even wilde ik weglopen alsof ik niets gehoord had. Lotte zag ik een andere keer wel weer. Ik was helemaal geen held of vechtersbaas, het liefst loste ik daar en op dat moment op. Toch moest ik iets doen!
Ik sloop dichter bij, geheel gefocust op de schermutseling. Er was daar iets helemaal niet pluis in die bosjes.
Ik hoorde een man sissen: "Bek houden of ik snij je strot eraf ..." Toen was het klaar. Ik sprong op de man en beet hem in zijn oor, zo hard dat hij direct de benen nam.
Toen zag ik het ontdane slachtoffer, ze huilde zachtjes. Ik kon mijn ogen niet geloven! Het was Lotte ...! Ze had er behoorlijk van langs gehad, maar daar was het bij gebleven. Dit had rampzalig kunnen uitpakken en dat zo dicht bij huis. Lotte zag er niet zo florissant uit als ik had gehoopt. Haar jurk zat onder de modder, haar gezicht bebloed., ik vond het vreselijk!
Ik hielp haar overeind en probeerde de modder van haar jurk af te vegen, maar ik maakte het alleen maar erger. Ik had een papieren zakdoekje gepakt, uit het pakje dat ik altijd bij me had en depte voorzichtig het bloed van haar gezicht. Snikkend liet ze het toe ...
"Dank je Roan, je bent een echte held ..." zei ze zacht en ze omhelsde me stevig.
Ik was verwonderd en blij tegelijk, Lotte wist mijn naam! Ze kon bijna niet op haar benen staan, dus bood ik haar aan om haar naar huis te brengen. Ze accepteerde mijn aanbod en als een echte heer tilde ik haar voorzichtig op, mijn armen onder haar knieën en haar rug. Lotte sloeg haar armen stevig om me heen. Ze was helemaal niet zwaar, maar het was zeker nog twee kilometer lopen. Bij iedere stap leek ze zwaarder te worden. Toen we aankwamen bij de villa van Lotte, was ik behoorlijk buiten adem, wat ik natuurlijk probeerde te verbergen. Dat lukte redelijk, tot ik haar voorzichtig neerzette en Lotte me bedankte en me een kus op mijn wang gaf.
Ik antwoordde hijgend: "Graag gedaan ...," wat eruit kwam alsof ik een marathon had gelopen.
De ouders van Lotte kwamen direct naar buiten toen ze de twee op de camera de tuin in zagen lopen. Ze namen het verschrikt over.
En net toen ik weg wilde lopen, riep Lotte me terug. Ze vroeg haar ouders om een moment alleen met mij ... Haar ouders wachtten binnen.
Ze vroeg me: "Roan, als jij me beloofd om geen drugs meer te gebruiken en je drankgebruik te binnen de perken te houden, wil je dan zaterdag wat met me drinken?"
"Uhm, tuurlijk, zeker, voor jou doe ik alles," floepte ik er blozend uit.
"Oké, afgesproken, gezellig!" Ze kuste me nogmaals op mijn wang, draaide zich om en liep naar binnen, mij zo blij als een kind achterlatend ...!
Roan heeft nooit meer gebruikt en samen zijn ze gelukkig oud geworden ...!
De jij-vorm doet wat geforceerd aan. De hoofdpersoon weet immers zelf waarschijnlijk nog wel, wat hij in het park heeft meegemaakt. Bovendien hanteer je de gekozen vorm niet consequent (3e alinea: ‘kon hij geen’ plus ‘dat wist hij’; tegen het einde: ‘floepte hij eruit. Hij begon direct’; laatste regel: ‘Roan heeft’).