Het was vrieskoud en helder weer. Prima omstandigheden om er met de hond op uit te gaan. Mijn superdrukke Jack Russel trok zo energiek aan de riem dat ik besloot om hem los te laten lopen. Over het hondenveldje rende hij kwiek naar de berijpte uiterwaard. In iedere molshoop stak hij zijn snuit en wroette erin zonder een prooi te kunnen bemachtigen. Na de brug struinden we over een dijk om via een bosrand op een verharde weg terecht te komen. De hond had van zijn vrijheid genoten en iedere plas en sloot doorkruist. Het anders zo vlekkeloos witte beest was pikzwart en had nog kans gezien om ruggelings door het restant van een dode vogel te rollen. Hij zag er niet uit en stonk ook nog eens een uur in de wind. Het deerde hem niet. Hij voelde zich in zijn element.
Ik lijnde hem aan om de terugweg te aanvaarden. We naderden een weiland, waarin twee grote zwarte paarden stonden. Ze kwamen nieuwsgierig op ons af en liepen via het draad met ons op. Ineens zag ik dat de ingang naar het weiland open stond. Het draad, met aan het eind een plastic rond handvat, lag op de grond. Op het moment dat ik me in de richting van het draad begaf om de ingang te sluiten begon mijn hondje te blaffen. De paarden schrokken en in volle galop stoven ze door de opening de openbare weg op. Over een akker renden ze in de richting van een drukke rijksweg.
Nog nooit heb ik in zo’n korte tijd zoveel boerenvolk uit een boerderij zien komen. Binnen een mum van tijd waren de paarden omsingeld, aangelijnd en terug bij de boerderij nog voordat ik er met mijn hondje aan kwam. Ik deed mijn verhaal aan de boer. Die haalde nonchalant de schouders op. Vanaf het erf kwam zijn vrouw aangestormd. Overall aan, rode zakdoek op haar hoofd geknoopt en voor me kwam ze tot stilstand. Ze zette haar handen in haar zij en de benen schrap. Vervolgens keek ze keurend naar de nog enigszins schichtige paarden en toen naar mij en mijn hond. “Ga weg met dat lelijke ding!” beet ze me fel toe. Ik wilde een verhaal beginnen over openbare weg en sluit je weiland verdorie goed af. Ik keek haar aan en bedacht me. Het had geen zin en ik koos het hazenpad.
Regelmatig loop ik nog langs die boerderij. Dan schiet me altijd door het hoofd “lelijk ding” en daarmee bedoel ik dan niet mijn hond.
Enthousiast over deze inzending?
Jouw commentaar toevoegen? Schrijvers stellen je tips en opmerkingen op prijs. Dat is mogelijk in de tekstbalk
Wees de eerste om commentaar te geven.
Meer publicaties lezen of zelf meedoen aan een schrijfactiviteit?
Klik op een van de mogelijkheden.
Klik op een titel om de inzending te lezen.
Eerst inloggen s.v.p.! Meedoen is alleen mogelijk voor leden. Nog geen lid? Je kunt je gratis registreren als lid.