Met weemoed denk ik vaak terug aan die zomerdag van dat ene jaar. Het jaar dat David Haselhoff voor het eerst levensreddend rondrende op de stranden van Malibu, één man een colonne tanks in China tegenhield en in ons Europa een muur wankelde. Alles zou oplaaien, ook het weer en zeker mijn hormonen. Die stoomden van mijn lijf dat het een lieve lust was.
Al een tijd had ik een oogje op twee meisjes uit de scheikundeklas. Ik was goed in dat vak, dus gaf ze tegelijkertijd bijles. Twee schattige grietjes die altijd giechelden. Renske was een donkerharige durfal. Ze jatte brandbare chemicaliën tijdens praktijklessen en stak ze achter het fietsenhok aan. Wanneer het knalde, had ze de grootste lol. Debby was haar vennoot in misdaad. Een kerstengeltje met hoogblonde krullen en ogen als aureooltjes. Daarvan maakte ze dankbaar gebruik wanneer zij hun boevenstreken bij de directeur mochten uitleggen. Eén ding hadden de dames gemeen: monden die zilver fonkelden van hun slotjesbeugels. Als ze glimlachten, klikten luchtbelletjes weg als klokjes. En telkens verkenden hun tongen het metaal, wat er voor mij wel heel opwindend uitzag.
Die stralende middag zaten we gezellig met z’n drieën atoomkernen te splijten. Wat de meisjes op papier van uranium maakten, kwam voor Nobelprijzen in aanmerking. Dat bij splijting ook deeltjes in de vorm van straling vrijkwamen, begrepen ze niet.
‘Kom meiden, zo moeilijk is het niet.’ Ik schoof mijn stoel tussen hen in en werd bedwelmd door hun bloemenaroma’s. Het bracht mijn gedachten in vervoering. ‘Kernsplijting is als liefde. Die brengt een vonk teweeg die je hart in tweeën deelt. Daarbij komt stralende passie vrij. Die uitstraling kan voor een toevallige voorbijganger weer de vonk zijn, enzovoorts.’ Dromerig keek ik voor me uit en voelde hoe langgerekte zuchten van de meisjes mijn wangen streelden. Hun ogen bestraalden mijn gezicht tot een gloeiende boei.
‘Wat zeg je dat mooi,’ zwijmelde Renske.
‘En zo oprecht,’ vulde Debby aan.
De schatering die ik vreesde, bleef uit. Hun ernst vertederde me. Mijn bloed mousseerde door mijn aderen en mijn hart stond op splijten.
‘Kunnen kernen ook in meerdere delen splitsen?’ vroeg Renske plots.
‘J-ja hoor,’ stamelde ik. ‘Drieën is geen uitzondering. Dat geeft nog veel meer passie.’
Debby beet op haar onderlip bij mijn verspreking. Ze glunderde en knipoogde naar Renske. Die klapte haar boeken dicht en schoof ze in haar schooltas. ‘Hebben jullie het ook zo warm gekregen?’ Ze wapperde in haar gezicht en knikte naar het krullenbolletje.
‘Ja, ik lust wel een ijsje!’ juichte Debby.
‘Ik trakteer!’ jubelde ik en sprong op.
Renske tikte me verheugd aan. ‘Als we geluk hebben, staat Harry nog bij het schoolplein met zijn ijskarretje.’
‘Dan gaan we de ijsjes lekker achter het fietsenhok oppeuzelen,’ fluisterde Debby ondeugend. Zolang er niets ontplofte bood die plek de meeste privacy van de hele school. Ik nam de meisjes bij hun heupen en ze sloegen hun armen om mijn nek. Samen marcheerden we naar buiten. Aangekomen bij het karretje zagen we dat Harry’s bovenlichaam was verdwenen in de ijsemmer die hij aan het schoonmaken was.
‘Een ijsje voor mijn meisjes, Har,’ joelde ik vrijpostig en gaf de grietjes een speelse kus op hun wangen. Hun gegiechel broeide in mijn buik. Wie van hen zou het lekkerst zoenen?, vroeg ik me af. Harry kwam omhoog en op het moment dat zijn gezicht onder de klep van zijn petje vandaan kwam … was het ineens geen Harry meer. De twee mooiste ogen van het westelijk halfrond gijzelden me voor eeuwige seconden. Mijn mond bewoog woordeloos. De verrassing in het gezicht van het meisje dat tevoorschijn kwam, vervormde naar een lach. ‘Noem me maar Vera hoor,’ zei ze blozend. Betoverd keek ik naar de ontbrekende maanhelft van een zwoele zomernacht die haar mond vormde. Gouden sterren van sproetjes besprenkelden haar guitige neus. Ik liet de dames los en schraapte mijn keel.
‘Drie ijsjes van twee gulden graag.’
Vera nam de stolp van een vat en zonder haar blik van me af te wenden, kneep ze met de ijslepel twee grote hoorns vol bolletjes. ‘Voor het derde ijsje moet ik even een nieuwe bak openen,’ knipperde ze. Haar mascaravlindertjes vonden mijn buik.
Het verbaasde me dat de geopende bak nog verre van leeg was. Ik gaf de twee ijsjes alvast door aan de meiden die ermee richting het fietsenhok stoven.
‘Je vriendinnen?’ vroeg Vera lacherig.
‘Ik geef ze bijles in scheikunde,’ stamelde ik.
‘Wauw, wat lief. En als dank daarvoor mag jij hun ijsjes betalen?’
Vera’s stem deed me smelten, maar haar woorden zetten me aan het denken. Aarzelend trok ik mijn portemonnee en hoorde Renske joelen: ‘Ah, nee hè …’
Mijn vermoeden werd bevestigd toen ik omkeek en in de verte een hoorntje op de grond richting de hemel zag wijzen. Gebarend troostte ik Renske dat ik er nog eentje bij zou kopen.
‘Ik zou nooit wegrennen als jij me een ijsje gaf,’ fluisterde Vera. Haar lepel danste een rumba door het ijs. Sensueel zwierend schepte ze twee hoorntjes vol. Op het moment dat ik ze aannam, legde ze haar handen op de mijne. ‘Kom straks maar voor de rekening,’ knipoogde ze.
Confuus liep ik richting het fietsenhok en keek om de tien meter naar Vera die me onverminderd toelachte. Achter de berging stond het tweetal, likkend aan Debby’s ijsco. Het ijs droop over hun vingers. Giechelend likten ze elkaars vingers.
‘Denkt die kneus nou echt dat wij iets met hem zouden willen?’ proestte Renske.
‘Harten delen met atoomenergie? Wat een druiloor.’
Perplex hoorde ik alles aan. Mijn ijsjes huilden dikke tranen op mijn schoenneuzen.
Knuffelend hapten de wichten in de room en knabbelend aten ze de koek weg tot hun lippen gekruist opeen lagen. Een hartstochtelijke kus versmolt hen … met een klik. Paniekerig wapperden ze met hun handen en ze wauwelden smekend. Hun ogen schreeuwden om hulp toen ze me zagen.
‘Dat heet kernfusie, dames,’ sprak ik nuchter. ‘Ik zal jullie zo bevrijden, maar eerst moet ik even iemand betalen.’
10-04-2024 |
Enthousiast over deze inzending?
Jouw commentaar toevoegen? Schrijvers stellen je tips en opmerkingen op prijs. Dat is mogelijk in de tekstbalk
Wees de eerste om commentaar te geven.
Meer publicaties lezen of zelf meedoen aan een schrijfactiviteit?
Klik op een van de mogelijkheden.
Klik op een titel om de inzending te lezen.
Eerst inloggen s.v.p.! Meedoen is alleen mogelijk voor leden. Nog geen lid? Je kunt je gratis registreren als lid.