Ik slaap, ik ontwaak, ik zweet. Het uitzicht vanuit de kamer is nu het enige contact met buiten. Er staat een rode bus aan de stoeprand geparkeerd. Hoogvliet bv. Riolering. Vanuit de diepste krochten van de steeg aan de achterkant van het huis is het geluid van een stampende machine te horen. Geschreeuw, druk pratende mannenstemmen. De televisie staat aan. Don Lemon heeft zendtijd en spreekt met Chris Cuomo.
'I love you, brother.'
'I love you too, more than you know.'

'Graaf jij een kuil, in het park bij de flatjes? Ik ga er wel in liggen,' zegt mijn man vanuit zijn ligstoel. Hij draagt suède sloffen en slaat de voeten herhaaldelijk tegen elkaar. Het maakt een kreunend geluid.
'Een kuil? Dat is veel te makkelijk. Nee, wij gaan samen verder tot het bittere eind.' lach ik schamper. Twee zwarte kraaien schieten in een rechte, strakke lijn omhoog, naar de top van de enige overgebleven boom, die nog zichtbaar is in het straatbeeld. Hij heeft zijn bladeren nog steeds, al zijn ze nu rood-bruin. Dat is best wel laat, vind ik. Het is midden oktober. Dat betekent dat het zes maanden duurt voordat de eerste nieuwe groene blaadjes weer opkomen.

Een kleine jongen fietst aan de overkant. Hij heft zijn voorwiel omhoog en rijdt korte tijd slechts op het achterste wiel.
Trump verschijnt op het televisiescherm. Kussend en dansend tussen het opeengepakte publiek.
Ik zweet, ik slaap, ik ontwaak.

'Heb je al bericht?' appt Astrid, mijn beste vriendin.
'Nee,' stuur ik terug.
Mijn zus stelt dezelfde vraag, mijn moeder eveneens.
'Het duurt twee dagen,' antwoord ik. De buurvrouw op de hoek, in de buurt beter bekend als 'het monster', betreedt het plein met twee emmers. Ze zet de emmers op de stoep en overlegt druk gebarend met een man in overall. Hij kijkt moeilijk.

Het is drie uur in de middag. Nog negen uur. Dan is de dag om en begint een nieuwe.
'Ik heb bericht,' zegt mijn man. Ik kijk op. Zijn gezicht ziet bleek. De huid rond de neus vervelt.
'We zijn positief. We hebben corona.'