'Ik heb zin!'
Die zin kwam uit het niets.
Ik had geen idee waar het vandaan kwam.
Ik keek om me heen of er nog iemand bij me in de kamer was.
Dat was niet zo.
Ik was alleen.
Toch?
Een snelle blik achter de gordijnen bevestigde mijn vermoeden.
Ik was alleen in de kamer.
Had ik het mij verbeeld?
Hoorde ik stemmen die er niet zijn?
Ik slikte aardig wat pillen maar voor deze kwaal had ik nog niks.
Bijzonder.
Kwam er een antwoord?
Of moest ik antwoord geven?
Wat kon ik antwoorden?
Ik besloot het even af te wachten.
'Ik heb zin'!.
Weer keek ik om me heen.
Niemand te zien.
Ik gaf geen antwoord.
Ik bedacht dat ik misschien met mijn telefoon een opname kon maken.
Als ik het dan kon terugluisteren, werd ik in ieder geval niet gek.
Ik griste mijn mobieltje van het bed en startte de opname.
Het duurde volgens mij wel lang nu.
Misschien lag het inderdaad wel aan mij.
Maar net toen ik mijn telefoon wilde uitzetten, klonk het weer.
'Ik heb zin'
Ik besloot gebruik te maken van de situatie.
'Zin waar in?' vroeg ik met gebroken stem.
Ik kuchte de kikker uit m'n keel en zei het nog een keer.
'Zin waar in?'
Niks.
Ik wachtte nog twee minuten en stopte toen de opname op m'n telefoon.
Ik drukte op het knopje afspelen om te luisteren of er iets opstond.
'Zin waar in?' hoorde ik mezelf zeggen.
Toen een kuch.
Daarna nog een keer, krachtiger nu 'Zin waar in?'
Meer niet.
Geen vraag.
Geen antwoord.
Ik luisterde nog één keer.
Het geluid zo hard mogelijk.
Niks.
Nog een keer.
Weer niks.
Ik werd gek.
Dit was het bewijs.
Nog één keer.
Ik zette de speaker dicht tegen m'n oor, drukte op 'Afspelen' en rekende nergens op.
'IK HEB ZIN!' klonk het ineens heel hard.
De telefoon viel op de grond voor ik het hele bericht had kunnen luisteren.
Ik voelde m'n gezicht bleek worden.
Het klamme zweet brak me uit.
M'n mond werd droog.
Was er écht niemand in de kamer?
'Zin waar in?', probeerde ik nog een keer.
Mijn stem zacht en bibberig.
Als iemand probeerde mij bang te maken, dan was dat gelukt.
Ik raapte m'n telefoon op.
Automatisch deed ik het weer tegen mijn oor.
Ik wilde gaan spreken.
Vragen.
'Zin waar in?'
Er kwamen geen woorden.
Alleen tranen.
Heel veel tranen.
Ik huilde zeker een uur.
Misschien wel twee.
Mijn hele leven, alle ellende die ik ooit had meegemaakt;
De opgekropte woede van een leven lang dienstbaar en gehoorzaam zijn.
Mezelf wegcijferend voor al die anderen in mijn leven;
Dat alles kwam naar boven.
Het moest er uit.
Ik had me nog nooit zo opgelucht gevoeld.
Ik dacht na over alle sessies bij de therapeut.
Waarom ik steeds zei 'Waar heb jij zin in?' als iemand dat aan mij vroeg?
Hoe ik meer voor mezelf op mocht komen.
Minder hoefde te 'pleasen'.
Meer m'n eigen ruimte mocht nemen.
Nutteloos.
Dit had mij geholpen.
Die twee uur onbedaarlijk huilen, kijkend naar m'n telefoon.
De stem heb ik nooit meer gehoord.
Ook niet op m'n telefoon.
Ik heb het niet meer nodig.
Ik sta nu anders in het leven.
Gestopt met al die pillen.
Ik neem mijn plek.
Zeg geen 'ja' meer als ik eigenlijk 'nee' wil zeggen.
Vertel ook anderen wat zij moeten doen.
In plaats van altijd andersom.
En als dat ze niet bevalt, dan is het jammer.
Van mijn therapeut heb ik ook afscheid genomen.
Hij huilde, toen ik hem verteld had wat écht van hem vond.
Ik voel me goed.
Ik kan de wereld aan.
Ik heb zin!
