Het is een koude vrijdagavond rond 18:30, als een Franse familie zich klaar maakt om verder te reizen naar huis. Ze waren bij familie in Nederland geweest en even gestopt bij een wegrestaurant voor de wc, broodje en drinken. Dan opeens paniek! In de gang met de jassen aantrekken zijn ze opeens Clair kwijt! Hun tweejarige dochtertje, een handenbindertje, stuiterbal en Duracell batterij. Clair haar ouder roepen haar maar nergens te bekennen. Hun twee kinderen van vier en negen helpen mee. De ergste en engste gedachte spoken meteen door het hoofd van moeder Mathilde. Zoeken en roepen.
Minuten lang duurt het en dan opluchting. Mathilde ziet een kindje staan bij een groot raam met uitzicht op voorbij rijdende auto’s. Dat is Clair, te herkennen aan haar spijkerbroek en een grijs truitje. Donkerblonde haren die aan de onderkant krullen. Ze roept naar haar man en kinderen dat ze gevonden is. Bij Clair aangekomen zegt Mathilde streng dat ze bij hun moet blijven. Clair kletst hele verhalen over wat ze ziet en wijst er ook vrolijk naar. Mathilde lacht erom en zegt maar ja, praten doet Clair nog niet veel. Samen kijken ze naar de auto's op de snelweg. Clair blijft maar wijzen en beweegt haar heupen heen en weer. Een fijne gedachte dat Clair is afgeleid, doet ze bij haar een warme bruine must op en die gaat ver over de oren. Een bruine winterjas met bloemetjes gaat met moeite aan en als laatst een sjaaltje. Mathilde hoorde vaak dat er niet meer kan en veel mensen keken hun ook aan dat ze het niet snappen. Want een speen met speenkoord en doek eraan wordt aan de jas vastgemaakt. Clair pakt haar speentje en kijkt er naar. Kijkend naar mama en die knikt lachend ja. De speen gaat in zonder schoon te maken. Na het handje te hebben gepakt lopen ze terug naar het gezin. Hun zoon en dochter doen ook de jassen aan, mutsen en sjaals volgend. Als ze gaan lopen blijft Clair opeens staan! Ze wijst ergens naar en trekt haar handje los, Mathilde tilt haar op als ze weer weg wilt lopen.
Wurmend wilt Clair loskomen uit de armen van haar moeder. Die heeft alle moeite ermee, maar ze houdt haar stevig vast! Mathilde doet haar hand onder de jas bij de rug en wrijft over Clair haar rug. Het lijkt te werken en Clair wordt rustig, ze lopen verder. Een gaap klinkt bij de kleine meid. Clair legt haar hoofd op de schouder van haar moeder. Mathilde kijkt naar haar en een kusje op de wang. Haar afgesleten knuffelkonijn erbij. Buiten trekt de vader de jas capuchon over Clair haar hoofd en de handjes in handschoenen. Er staat een koude wind en regent ligt. Via een brug over de snelweg naar de auto. Clair wurmt zich in een warme beschutte positie bij haar moeder. Mathilde beschermt haar door haar hand op het hoofd en de jas capuchon om laag te houden.
Bij de auto tilt Mathilde de kleine meid in haar autostoeltje en de sjaal af. Normaal doen ze jassen uit wat ook veiliger is, maar het is te koud. De jas capuchon gaat wel af en de riemen gaan strak om. Nog een keer een kusje op Clair haar wang als ze gaapt. Mathilde kijkt naar de kleine meid en lacht.
Seconden in stilte volgt in de auto..
Mathilde kijkt niet naar Clair haar ogen.
Maar ook geen meisjes ogen!
Enthousiast over deze inzending?
Jouw commentaar toevoegen? Schrijvers stellen je tips en opmerkingen op prijs. Dat is mogelijk in de tekstbalk
Wees de eerste om commentaar te geven.
Meer publicaties lezen of zelf meedoen aan een schrijfactiviteit?
Klik op een van de mogelijkheden.
Klik op een titel om de inzending te lezen.
Eerst inloggen s.v.p.! Meedoen is alleen mogelijk voor leden. Nog geen lid? Je kunt je gratis registreren als lid.