Zijn bijna wekelijkse hemelbestorming ontstaat mede door toedoen van een piepklein drankje: Ayahuasca genaamd. Dit magische drankje is  zijn toevluchtsoord als remedie tegen het dagelijks bestaan. Maandag  ochtend raapt hij de scherven van zijn ego weer bij elkaar, om zijn ziel en zaligheid te verruilen voor het slijk der aarde. De zoveelste klote baan, een fabriek ergens in the middle of nowhere, zielloos bestaan!  Terwijl de machines razen, de mannen vegeteren, lurkt hij aan een homemade sigaret - welke oplicht in de duisternis. 

Meer licht is hier niet voorhanden denkt hij bij zichzelf en met weemoed denk hij terug: aan het afgelopen weekend. Toen hij in zichzelf ontwaakte, een uitstap maakte in de geest, allerlei lichtwezens de hand reikte en  zijn lijf als zodanig ophield te bestaan.

De harde werkelijkheid dringt zich nu aan hem op, zijn collega's  niet meer dan vreemden, ook hij is een vreemde, een toevallige passant, zo is het en niet anders.

De verffabriek is wellicht niet meer dan een Lucifer,  zodat  zijn innerlijk licht kan worden ontstoken, in plaats van de zoveelste homemade sigaret. Dat zijn weg zich mag openbaren, te midden van  het zielloos samenzijn, de riekende dampen en de  zinloosheid van het bestaan.