Gevalletje imagoschade

China Airlines, vlucht 0066 naar Bangkok.

Naast mij in Economy zit een wereldwijze Nederlandse jongeman, vingervlug toetsen meppend op zijn dure laptop. Tegelijkertijd een waterval aan ongevraagde informatie spuiend over gemaakte deals, belastingteruggave-foefjes, verzekeringsweetjes, en business in het algemeen.
Monoloog op grote hoogte.

Ik voel me wat overbluft. Mede door korte nachtrust, mijn niet bestaande IT-achtergrond, en nimmer wijkende vliegzenuwen. Oorzaak van diezelfde korte nachtrust.

Vrouwlief naast me snurkt intussen onbekommerd voort, en zal pas tegen ontbijttijd gewaar worden dat haar geboorteland nadert.
Jaloersmakend, want in tegenstelling tot haar is het mij nooit gelukt ook maar een half uurtje vergetelheid te vinden aan boord van een vliegtuig.
Zelfs niet na het onderweg innemen van flink wat Schiedams huppelwater, ooit liefdevol aangekocht voor mijn Thaise zwager.

Daarbij is ze zalig onwetend van de computer-nerd naast me, die tevens gediplomeerd ouwehoer blijkt te zijn. Een van die lieden die je doen verlangen naar een zitplaats op de vleugel, of naast een tweetal huilende baby's.

Buur, niet gehinderd door enige zelfreflectie, bombardeert mij verder met weetfeitjes.
Geen onderwerp of men heeft er een mening over, geen probleem of de oplossing wordt al aangedragen.
Het enige waar men niet over praat is de bestemming van onze vlucht.
Die blijkt namelijk nog terra incognita te zijn voor hem en zijn drietal metgezellen. Die zich achterin onledig houden met wein, weib und gesang en dus geen tijd hebben naast zijn stoel te verschijnen voor een onderonsje.
Geluk zit in kleine dingen, zo blijkt maar weer.

Net als ik me schrap zet voor een lange geestdodende vlucht, en mijn buurman op een schietstoel fantaseer, word mij tussen neus en lippen een dikke enveloppe getoond.
Met als inhoud vele tienduizenden Thaise bahts, zo te zien vers van de pers.

De cash van de groep, genoeg om hen een week lang onbezorgd te laten rondhobbelen in de Thaise dreven.

Reden van dit kleine fortuin aan contant geld: de penningmeester naast me vertrouwt Thaise banken niet. Om over geldwisselaars ter plaatse maar te zwijgen.
Eerste keer in Bangkok, met op iedere straathoek een lachende oplichter, hém pakken ze niet.

Een vluchtige blik op het bijgevoegde bonnetje leert mij dat er geen reden is het Wilhelmus aan te heffen. Thuisbankier heeft hem afgescheept met een koers die meer dan verontrustend lager ligt dan de officiële. Daarmee aantonend dat je niet tien uur lang krap hoeft te zitten om getild te worden.

Voorzichtig breng ik hem op de hoogte van dit kleine detail. Waarop hij ietwat verbolgen zijn kompanen van het devalueren van hun vakantiegeld gaat verwittigen, gelijk een onheilsprofeet op vliegtuigslippers.

Als hij terugkeert ben ik, om verder onderwijs van onwetenden te voorkomen, tot mijn eigen verrassing in slaap gevallen.