Gescoord!

© Danny Vandenberk op 31.12.2022.

Wat een domheid! Volwassen mannen die als gekken achter een bal lopen. Als ze hem dan hebben, schoppen ze hem meteen weer weg. En als er eentje wat te hard in de ander zijn nek ademt, laat die zich voor dood vallen, kermend van de zogezegde pijn. Een belachelijke sport …

Al minstens honderd keer gehoord terwijl ik gekluisterd aan het scherm een voetbalwedstrijd probeer te volgen. Vanavond niet, schat. Ik ben helemaal alleen! Biertje, chipje en voetjes op de salontafel. Het zou verboden moeten worden om iemands passie op een dergelijke clichématige manier af te breken en onderuit te halen. Onsportieve tackles verdienen een rode kaart.

Voetbal is van levensbelang. Soms. Ach, alles is relatief. Maar toch. Wie voetbal zinloos vindt, wie ridiculiseert wat miljoenen harten ter wereld sneller doet kloppen, kwetst. Moedwillig. En als dat niet zo is, zien ze het zijn in wezen als zinloos. Hoor mij, ik ben weer een aardig stukje aan het overdrijven. Vroeger was ik bezeten van voetbal, nu zit ik als een zandzak voor de televisie, terwijl ik mijn trappist en chips met zeezout bijna even belangrijk vind.

Het zinloze bestaan. Voetbal en het leven. Er zijn parallellen. Het leven is zwaar. Handjevol chips en een flinke teug van mijn Westmalle Tripel. Parallellen ja, daar was ik. Als ik zo doorga, zal ik bij mijn volgende bezoek aan de weegschaal weer flink wat parallellogrammen bijgekomen zijn. Ik zou zelf ook wat meer moeten bewegen. Af en toe naar de ijskast voor een nieuw flesje, ‘t is echt niet voldoende. Terug gaan zitten en meteen weer recht. Volle blaas. Toiletbezoek en extra stappen. Pipi doen. Het doet me denken aan een parallellepipedum. Prachtig woord. Het staat voor een 3D-vlak met zes parallellogrammen aan de zijkanten, acht hoekpunten en twaalf ribben. Ik heb het opgezocht daarnet, in volle voorbereiding van de wedstrijd en tijdens het geleuter van de analisten. Geweldige definitie, maar ik kan er mij niets bij voorstellen. Gebrek aan ruimtelijk inzicht. Het enige wat ik in gedachten zie is een bruin café met een mannentoilet, een meterslang urinoir waar zes bezopen mannen lallend parallellepipidoen.

Zelf ook even het brandslangetje uitrollen en denkbeeldig blussen. Geen tijd te verliezen, want ik hoor dat de wedstrijd op gang gefloten wordt. Ik brandweer van voetbalverlangen. Eigenlijk is het allemaal zo begonnen, met een volle blaas. Op een bepaald moment kreeg iemand het lumineuze idee om een varkensblaas daadwerkelijk op te blazen en er daarna een welgemikte trap tegen te hengsten, waarna een of andere onverlaat erachteraan liep om er voetgewijs nog een lel tegen te geven en dat bleek zo aanstekelijk en frustratieverminderend te zijn, dat half het dorp op den duur meedeed. Zo zou voetbal ontstaan zijn. Lijkt verdacht veel op de clichés van de voetbalhaters waarmee ik deze uiteenzetting begon.

Zelfs in mijn allereerste herinneringen zie ik versgemaaid gras. Ik kan het ruiken. Zo herkenbaar, zo lekker! Op mijn blote knietjes kruip ik achter een witte bal met zwarte stippen. Een poging tot lopen mislukt. Mijn oudere neefjes en nichtjes moedigen me aan. Tevergeefs. Eerst rustig leren stappen, daarna lopen. Een doel hebben, een doel bereiken en daarna scoren. Beter worden. Trainen. Me inspannen. Geen stappen overslaan. Zo werkt het.

Ik wil kansen krijgen, want anders is er geen bal aan. Voetbal is zoals het leven. Aan de zijlijn staan honderden, duizenden mensen die het allemaal beter weten, die je aanmoedigen of uitjouwen. Jouw terug! Jouw zelf! Jouzelf. Jezelf. Je uitjouwen terwijl je het beste uit jezelf haalt. Het leven is emotie. Toch moet je regeltjes volgen, anders word je uitgesloten of buitenspel gezet. Je moet verdedigen en aanvallen. Constant word je tegengewerkt of belemmerd. Je moet creatief zijn. Er zijn regels die je moet volgen, maar niet iedereen doet dat. God, de scheidsrechter, ziet niet alles en laat soms doorspelen terwijl grove overtredingen niet bestraft worden. En dan die onvoorspelbaarheid! Je kan tactisch veel voorbereiden, analyseren en een wedstrijdplan maken, maar eens het zover is zal je zien dat alles anders loopt dan verwacht, dat je er het beste van moet maken, ondanks alles van elk moment genietend. Voetbal is als het leven zelf, en als God de Grote Scheidsrechter affluit, is het gedaan. Gek eigenlijk. Ik heb het nooit ver geschopt als voetballer. Het ontbrak me aan mentaliteit. Nochtans ben ik een doorzetter. Simpel te verklaren: ik hou niet van die onvoorspelbaarheid, dat inspelen op het onverwachte, dat à la minute de juiste oplossing kiezen. Als toeschouwer wel. Dan kan ik meeleven en tegelijkertijd niemand teleurstellen. Zo ben ik. Geen teamplayer, terwijl ik alles zou doen voor mijn medespelers, maar op een duchtig voorbereide manier.

Maar ik overleef met veel plezier. In alles zoek ik voorspelbaarheid op. Dagelijks loop ik naar buiten en wandel ik een blokje rond. Een rechthoekje van anderhalve kilometer. Als ik blaak van conditie en het zonnetje blaakt met me mee zonder dat de wolken haar blokken, stap ik meerdere blokjes na mekaar. Ooit heb ik er zo tien gedaan. Telkens datzelfde rechthoekje, zonder te stoppen, terwijl ik het gevoel had dat ik elke anderhalve kilometer had kúnnen stoppen en dat maakte het zo rustgevend en allesbehalve ruig. Buren staarden me aan, stelden zich en mij vragen. Dat vond ik niet aangenaam, dus toomde ik mezelf in. Goh, dat herhalend blokje blok je dan maar. Nu doe ik het nog een keer per dag. Was het met mijn seksleven ook maar zo.

0-0 is de stand na 45 minuten. Herkenbaar, zo’n ruststand, zeker wat mijn geslachtsdeel betreft. Ik heb spelers op en af zien lopen, commentatoren horen zeuren en toeschouwers horen schreeuwen, maar in feite heb ik volstrekt niets waargenomen. Al zou ik mijn vrouw eens beter … Kom, denk niet zo seksueel, ja was nu net lekker aan het filosoferen.

Enkele minuten later zit ik een paar meter verderop, aan de computer, na te denken en dit verhaal te schrijven. Op de achtergrond hoor ik de televisie, maar ik luister of registreer niet. Eens ik op dreef ben, overspoelen mijn hersengolven elk zenuwachtig zwemmertje en elk vinnig voetballertje. Zo zie je maar. Alles is levensbelangrijk, tot er iets anders nog levensbelangrijker wordt. Mijn drang om mijn blaas te ledigen, mijn nood aan schrijven ... Over een paar minuten komt mijn vrouw thuis, want het is half elf. Misschien stelt ze zo dadelijk wel voor om onze huwelijksgeloften te hernieuwen aan de hand van wat gerollebol en gerampetamp. Stel je voor. Ah, daar zal je haar hebben! Was het kienen leuk? Wat zeg je? Natuurlijk wil ik ook op tijd gaan slapen en … Jezus Christus! Een deftig einde zal voor een volgende k...