OPLOSKOFFIE
Mijn Thaise vrouw Oy heeft vele talenten. Één daarvan is het vermogen om tussen de schappen van de supermarkt te verdwijnen. Wat het samen winkelen vaak een zenuwslopend iets maakt. Voor mij dan.
Het gebeurt altijd als ik even niet oplet. Nietsvermoedend tussen de koffiebonen graaiend naar mijn favoriete blend, weet ik niet beter of ze staat exact anderhalve meter bij me vandaan. Tussen de theezakjes wroetend naar haar gewenste merk.
Mijn boontjes hebben de bodem van het winkelkarretje nog niet bereikt, of wég is ze.
Nog geen nanoseconde geleden stond ze bij de geurige Ceylon, en nu is het hele gangpad compleet verlaten. Op mijzelf na.
Geen idee hoe ze het doet, maar het is bijna griezelig, deze gave om geruisloos op te lossen in het niets.
Waarna de ongewilde zoektocht naar vrouwlief door het grote schappen-doolhof kan beginnen.
WANDELGANGEN
Eerst licht geërgerd omdat ik haar in de twee naastgelegen gangen niet zie, keer ik op mijn schreden terug. Tegen beter weten in hopend haar weer voor de theezakjes aan te treffen. Alsof ze nooit is weg geweest.
Wat ooit al eens gebeurde, en bij mij het vermoeden deed ontstaan dat ze het expres doet. Of zichzelf kan teleporteren naar elk door haar gewenst supermarktschap.
Maar ze staat niet bij de thee. Ook niet in de zevenentwintig andere gangpaden die ik bekijk. Niet bij de kassa, niet bij de drank en ook al niet in de koffie-corner, hete arabica slurpend.
Al wat gefrustreerder, en inwendig stuiterend over haar zoveelste verwijntruc, begin ik nu als een soort dolende in de woestijn door de winkel te struinen. In de hoop haar meteen weer tegen het lijf te lopen. Wat tot op de dag van vandaag altijd ijdele hoop is gebleken.
GANGPADEN EN KROCHTEN
Haar lengte werkt ook al niet mee. Want ze meet van tenen tot kruin nog geen anderhalve meter. Wat betekent dat ze compleet in rook kan opgaan achter een paar opgestapelde doosjes. Ooit vond ik haar terug achter een uitstalling van Milka-chocolade, enkel en alleen omdat ik haar zwarte haarknotje boven de repen uit zag zweven. Over griezelig gesproken.
Soms moet ik in de winkel om een paar opgeschoten kinderen heen loeren, om er dan achter te komen dat ze pal achter hen staat, volkomen uit zicht. Waarbij ze van huis uit ook nog eens graag gehurkt zit om de onderste schappen te plunderen, wat het natuurlijk helemáál kansloos maakt ooit een glimp van haar op te vangen.
Licht zwetend, en binnensmonds foeterend op vrouwen die niet even kunnen wachten tot hun echtgenoten klaar zijn met uitzoeken van koffiebonen, leg ik vervolgens te voet meer meters af dan hiervoor in de auto op weg naar deze plaats.
Ik daal af in de donkerste spelonken van de supermarkt, en kom op plaatsen die men vroeger slechts betrad met flakkerende kaars en ruw geschetste schatkaart.
Daarbij de neiging onderdrukkend de afdelingen magazijn & expeditie ook mee te nemen in mijn queeste. Ze is namelijk nergens te beroerd voor en misschien is ze op dit ogenblik wel een chauffeur aan het helpen de lading vast te sjorren.
BONUS
Dan is daar het moment. Ik passeer de Unox-blikken en daar staat ze.
Het hoofd vol stoom, en de armen vol prei, komkommers en kroppen sla. De blik in haar ogen spreekt boekdelen en anders haar gefronste wenkbrauwen wel.
Hoofdschuddend over zoveel stupiditeit van mijn kant mikt ze het groenvoer in het karretje. Waarop ze vervolgens resoluut koers zet naar de wachtende kassa.
Eenmaal daar, in de rug gekeken door veertien andere volgeladen winkelkarretjes, kan ze het vaak niet laten om voor een tweede keer te verdwijnen. Omdat haar ter plekke nog te binnen schiet dat de avocado's vandaag in de aanbieding zijn. Waarbij ik alleen maar vurig hoop dat ze terug is met de buit voor de morrende rij achter me de fakkels en hooivorken tevoorschijn haalt, of me de strot afsnijdt met een op de tegelvloer geslepen bonuskaart.
Eenmaal op de terugweg in de afgeladen auto leren we elkaar op beschaafde toon nieuwe woordjes. Zoals 'dagblinde' en 'spook'.
Het lucht op, en geeft moed voor het volgende rondje supermarkt.
Wat nodig is, aangezien er nooit iets zal veranderen. Ze zal blijven verdwijnen op ieder door haar gewenst, en door mij ongewenst winkelmoment.
Ben ik te beklagen?
Welnee. Want eerlijk is eerlijk, ik ben niets zonder mijn kleine roerganger.
En word na al die jaren nog steeds blij, iedere keer als ik haar weer zie.
Dat laatste is waarschijnlijk ook meteen de beste verklaring voor haar verdwijntruc. Ze doet het inderdaad expres.
Om me gelukkig te maken.
10-05-2023 |
Enthousiast over deze inzending?
Jouw commentaar toevoegen? Schrijvers stellen je tips en opmerkingen op prijs. Dat is mogelijk in de tekstbalk
Wees de eerste om commentaar te geven.
Meer publicaties lezen of zelf meedoen aan een schrijfactiviteit?
Klik op een van de mogelijkheden.
Klik op een titel om de inzending te lezen.
Eerst inloggen s.v.p.! Meedoen is alleen mogelijk voor leden. Nog geen lid? Je kunt je gratis registreren als lid.
De hoofdstuk-indeling leek me wel aardig omdat het anders alleen maar een lap tekst is, maar waarschijnlijk heb je gelijk en voegt het weinig of niets toe aan het verhaal. Dank voor je reactie.
Vriendelijke groet, Lieven.