‘Rustig aan en bij mama blijven!’ Roept Daphne aan het eind van een kinderoptreden in het theater naar haar dochtertje. Die liep tegen haar aan bij het uitstappen van de stoelenrij. Het is er druk, iedereen wilt op hetzelfde moment weg gaan, haast en als eerste willen zijn. Er is maar een uitgang! Een luidruchtige zee van mensen, Daphne pakt de hand van haar dochtertje stevig vast en ze laten zich meevoeren met de stroming. ‘Mama!’ Roept haar dochtertje. ‘Gewoon doorlopen, mama is bij je!’ Roept Daphne een paar keer terug. Veel mensen komen in de verdrukking en medewerkers van de theater roepen om rustig te blijven. Eindelijk in de gang, Daphne wurmt zich met haar dochtertje nog stevig aan de hand naar de kapstokken. Ook hier weer druk en even is ze de jassen kwijt, waar hingen ze ook alweer? 'Gelukkig heeft mama haar witte jas aan, die valt wel op. Kom we gaan naar het hoekje daar.’ Roept Daphne hard. Haar dochtertje wurmt zich in haar jas en Daphne ook, zo nu en dan stoot iemand hun aan. Als Daphne een papiertje laat vallen wilt ze deze oppakken, maar dan krijgt ze een flinke por in de rug! Ze valt voorover en haar hoofd beland hard tegen de muur! Versuft ligt Daphne op de grond, in seconden denkt ze aan Lieke. Rondkijkend ziet ze vaag een roze jas, ‘Lieke, Lieke.’ Maar haar stem is gedempt. Ze krijgt trappen en wordt vertrapt in de mensenmassa. ‘Help!’ Maar niemand lijkt haar paniekerige stem te horen. ‘Help!’ Daphne snakt naar adem en haar enige gedachte gaat naar Lieke. In een flits van seconden ziet ze helder en Lieke staat op een afstand, de roze jas en een zilveren hartje onderaan de rug. Haar staartje in de donkerblonde haren. ‘Lieke!’ Daphne probeert op te staan, maar mensen duwen haar steeds weer naar de grond! Niemand geeft aandacht aan haar en of ze niet bestaat. Tot haar schrik ziet ze hoe Lieke de jas uittrekt en een andere jas krijgt van een vreemde vrouw. ‘Help!’ Daphne heeft een paniekaanval en haar stem is nu scherp. Het zal bij iedereen kippenvel op de arm geven, maar komt niet boven de zee van geluid uit. ‘Help!’ Iemand schopt haar en Daphne snakt naar adem. ‘U bent alweer wakker.’ Klink een strenge vrouwenstem als Daphne haar ogen opendoet. Ze kijkt vaag om haar heen en merkt dan dat haar rechterpols met handboeien aan het bed vastzit. ‘Zal nog een keer de dokter en politie roepen, u bent in het ziekenhuis.’ Daphne snapt er niets van. ‘Waar is mijn dochter Lieke?’ Maar de vrouw, een verpleegster, loopt weg zonder iets te zegen. Met tranen in de ogen en angst wat er met Lieke is gebeurd wacht Daphne maar af.
Twee politieagenten komen de kamer binnen. ‘Waar is mijn dochter Lieke? Waarom heb ik handboeien om?’ Vraagt Daphne met paniek en angst in haar stem. Een agent gaat op een stoel zitten naast haar bed en pakt een stuk papier. ‘Uw verklaring op dinsdag 3-3-2023 om 13:21. Ja, ik was naar het theater gekomen om te stelen en de spullen te verkopen. Was met mijn dochtertje Lieke, die na het ongeval in de gang ontvoerd werd en meegenomen. Tijdens de ontvoering kreeg ze een andere jas aan, een vrouw met los donkerblond haar en bruine jas gaf deze en nam haar ook mee.’ Daphne kijkt hem verbaasd aan. ‘Verklaring? Ik heb helemaal geen verklaring gegeven en nee was met Lieke om naar het optreden te kijken.’ De agent krijgt een tweede papier van zijn collega. ‘Uit verklaringen van ooggetuigen komt er een ander verhaal. Aan het einde van het optreden heeft u zonder toestemming van haar ouders een meisje ontvoerd. Meegesleurd aan de hand. Het meisje dacht dat u hielp om haar moeder te vinden. In de gang heeft u twee jassen gestolen, een witte damesjas en een roze ski-jas. U liet het meisje een jas aantrekken om haar te vermommen, volgens het meisje sloeg u haar een paar keer, ze was bang en trok de jas aan. U kreeg toen een ongeluk en het meisje wist te ontsnappen, gelukkig vond ze snel haar moeder. De vrouw met de bruine jas aan. De moeder dacht dat haar dochter een verkeerde jas aanhad getrokken en verwisselde deze met haar eigen jas, erna zijn ze weggegaan. Het meisje durfde niets tegen haar moeder te zegen. U werd gevonden kort erna, bewusteloos.’ Daphne snapt er niets van en kan zich weinig ervan herinneren. ‘Nee was met mijn dochtertje Lieke. Ze woont bij haar vader, mijn ex-man. Was met naar het optreden en van ontvoering weet ik niets van!’ De andere agent maakt de handboeien los. De agent die alles voorlas en staat op. ‘U blijft dus bij u verklaring. U mag aankleden en erna zal een vrouwelijke agente uw opnieuw boeien en naar het politiebureau begeleiden.’ Die dag wordt Daphne gearresteerd voor het ontvoeren en mishandelen van een minderjarige. Ze krijgt drie jaar gevangenis. Wat er precies is gebeurd kan ze nog steeds niet herinneren.
