Felix gaat sterven. Hij heeft er zich al bij neergelegd op het moment dat hij het hospice is binnen gebracht. In het ziekenhuis waar hij enige tijd opgenomen is geweest kunnen ze niets meer voor hem doen. En omdat Felix kind nog kraai heeft lijkt het de maatschappelijk werkster beter hem naar zijn eindstation te verplaatsen.
Het is niet altijd zo geweest. Veertien jaar geleden was hij een grote, sterke man die midden in het leven staat en gelukkig is met zijn vrouw en dochter Iris. Felix heeft een goede baan bij een verzekeringsmaatschappij en is populair bij collega's vrienden en buren.
Het noodlot slaat toe op de nacht dat zijn vrouw Anne omkomt bij een auto ongeluk. Een dronken bestuurder rijdt haar frontaal aan en komt daarbij zelf ook om. De klap is zo hard dat de neuzen van de auto's in elkaar worden geschoven. Anne heeft geen schijn van kans gehad. Bij de begrafenis zijn alle familieleden , vrienden en kennissen op komen draven. Als ze naar huis gaan wensen ze hem veel sterkte en als er iets is moet hij maar bellen. Ze waren bijna twaalf en een half jaar getrouwd geweest en nu staat Felix er alleen voor. Iris is zeven en op een leeftijd dat ze de wereld om haar heen langzaam leert kennen. Felix op zijn beurt leert de wereld ook kennen. Hij komt er achter dat zijn populariteit is gebaseerd geweest op Anne. Ze had altijd voor iedereen klaar gestaan en was het zonnetje in huis. Ze zorgde ervoor dat alles op rolletjes liep en was ook nog actief geweest in god mag weten hoeveel commissies en verenigingen. Nu dat allemaal voorbij was nam het aantal bezoeken aan Felix ook af tot dat er op een moment niemand meer binnen kwam vallen.
Felix was halve dagen gaan werken om er ook voor Iris te kunnen zijn die opgroeide van een peuter met magere beentjes en een brilletje tot een beeldschone jonge vrouw waar Felix precies Anne in herkende. Noodgedwongen was hij verhuisd naar een kleinere woning, weg uit zijn oude buurt en weg bij de paar goede buren en kennissen die hij daar nog had.
En alsof de molensteen van het leven nog niet zwaar genoeg om Felix zijn nek hing sloeg het noodlot weer toe; hard en onverbiddelijk.
De schemering begon al in te vallen en Iris was nog niet thuis. Felix was al twee keer naar buiten gegaan om van beide kanten de straat af te kijken,maar geen spoor van haar. Felix wist dat haar schooldag half vier was afgelopen en ze al lang thuis had moeten zijn. Dodelijk ongerust pakte hij zijn telefoon en belde haar nummer. Het toestel ging lang over totdat hij opeens hoorde:'Hallo, met Iris. Spreek...'
'Iris,'riep hij. Maar gelijk realiseerde hij zich dat hij met haar voicemail was verbonden. .'.spreek na de toon je boodschap in dan bel ik je terug.'
Felix verbrak de verbinding en wreef met beide handen over zijn gezicht.
Het was zes uur toen hij besloot zijn fiets te pakken en de route te fietsen naar school.
Hij voelde zijn maag samentrekken van angst. Tegen beter weten in hoopte hij dat ze een lekke band had en dat hij haar zo tegen kwam op een paar honderd meter van huis. Het donkere wolkendek loste zijn belofte van de hele avond in en opende zijn sluizen. Felix merkte het niet. Hij stopte bij school en keek uit over een verlaten plein. In het fietsenrek stond een enkele fiets weg te roesten.
Alle lichten in school waren uit en op de parkeerplaats stonden geen auto’s meer. Felix voelde zijn borst van angst samentrekken. Het wolkendek brak open en dikke regendruppels sloegen op het asfalt. In een mum van tijd was hij nat tot op zijn huid.
'Iris,'schreeuwde Felix.'
Zijn wanhopige schreeuw weerkaatste tegen de huizen.'Iris!!'
Toen zakte hij in elkaar en barstte in tranen uit...
Het was het begin van een zenuwslopende periode waarin Felix hoop putte uit iedere aanwijzing die kon leiden tot het oplossen van de vermissing. Maar dagen werden weken en iedere dag dat het langer duurde werd de kans om Iris levend terug te vinden kleiner.
Felix kwam niet meer op zijn werk en begon obsessief te zoeken naar Iris. Grote zoekacties werden door vrijwilligers georganiseerd maar zonder resultaat. De politie liet het er ook niet bij zitten en schakelde de media in. Het gezicht van Iris werd een bekende verschijning in de huiskamers en het hele land was begaan met Felix.
Na vier maanden kreeg Felix bezoek van een paar rechercheurs die hem meedeelde dat de politie het onderzoek omlaag ging schalen. Alle tips en aanwijzingen waren nagetrokken en hadden niets opgeleverd. Iris was van de aardbodem verdwenen...
Nadat ze waren vertrokken overwoog Felix zelfmoord te plegen. Er was niets meer om voor te leven.
Maar in Felix zijn hart leefde nog een sprankje hoop dat hij haar ooit weer terug zou zien en vond hij de kracht om verder te leven. Maar jaren gingen voorbij zonder een spoor van Iris en uiteindelijk legde Felix zich erbij neer . Toen verloor hij ook de kracht om verder te leven. Felix at en sliep niet meer totdat hij op een dag werd opgemerkt door een oplettende postbode die hem tussen alle rommel en puin op de grond zag liggen.
De hulpdiensten kwamen en schudden hun hoofd toen ze de deur hadden geforceerd en om zich heen keken. Het hele huis zat van onder tot boven onder de viezigheid en stof. Felix kon hier niet meer terugkeren...
Een man kwam binnen bij de hospice en meldde zich bij de balie.'Goedemiddag, ik ben op zoek naar de heer Felix Sanders.'
De vrouw keek verrast op.' Bent u familie van Mijnheer Sanders?'
Hij schudde zijn hoofd.'Geen familie. We zijn vroeger buren geweest en ik hoorde dat het erg slecht met hem gaat. '
Zijn stem klonk vriendelijk en beschaafd en in zijn ogen blonk een sprankje medeleven. De vrouw stond op en opende het deurtje van de balie. 'U bent op tijd. We verwachten dat hij de nacht niet meer haalt.'zei ze op ernstige toon.
'Gaat het zo slecht met hem?'
'Hij verlangd naar de dood ,'legde ze uit terwijl ze voor hem uit liep door de stille gang. ' Die komt voor hem als een verlossing. '
Ze stond zo abrupt stil dat de man bijna tegen haar opliep. Ze keerde zich om en keek hem aan.' Natuurlijk weet u wat er is gebeurt.'
De man knikte somber.'Het is verschrikkelijk. Misschien kan ik nog iets voor hem doen voordat hij komt te overlijden.'
Voor een deur aan het eind van de schaars verlichtte gang deur bleef ze staan. 'Als u wilt praten met hem .moet u in zijn oor fluisteren. Van hard praten kan hij schrikken. Ik vind het heel fijn dat er toch nog iemand bij hem komt kijken op zijn sterfbed.'
Ze wachtte nog even of er een opmerking kwam van de bezoeker. Toen die niet kwam deed ze een paar stappen opzij.
'Gaat uw gang. Ik hoop dat het nog niet te laat is.'
Voorzichtig deed de man de deurkruk omlaag en liep de kamer binnen.
In het bed lag de schaduw van de man die Felix ooit geweest was. Zijn uitgemergelde lichaam was aan het oog onttrokken door een dun laken. Zijn borstkas ging moeizaam op en neer en zijn ademhaling ging hortend. De bezoeker stond enige tijd bij het bed naar hem te kijken en merkte dat daar steeds meer tijd tussen zat. Hij sloeg het laken terug en zag dat het bloed zich al aan het terug trekken was. Het zou niet lang meer duren,zag hij tevreden.
Felix merkte dat er een schaduw over hem heen viel en met een uiterste krachtinspanning opende hij een oog.
De man knikte hem toe en ging zitten op de enige stoel die de kamer rijk was.
Hij boog zich naar voren totdat zijn mond bij het oor van Felix was.
'Goedenavond, mijn naam is Charles van Kampen.'
Felix kreunde. Er waren nog maar een paar dunne lijntjes die hem verbonden met het leven
'U zult zich misschien afvragen waarom ik hier ben?'
Felix opende ook zijn andere oog. Heel langzaam drong het besef tot hem door dat er iemand tegen hem praatte. Hij probeerde een krachteloze hand op te tillen maar moest hem met een diepe zucht weer laten terug vallen.
De stem van de bezoeker trilde van opwinding. Heel voorzichtig pakte hij de magere hand van Felix en kneep er zachtjes in. 'Ik ben de man die uw dochter heeft vermoord. '
In de ogen van Felix glom er opeens een minuscuul lichtje. Zijn spieren trokken samen in een ongecontroleerde beweging. Zijn raspende ademhaling ging iets sneller. De mond van de man was vlak bij zijn oor. Felix voelde dat de warme adem zijn wang beroerde.
'U kunt zich niet voorstellen hoe moeilijk het is om er al die jaren niet over te kunnen praten. Om een van mijn meesterwerken met niemand te kunnen delen.'
Hij zuchtte, kwam een beetje overeind en staarde Felix aan. Hij verhief zijn stem iets.
'Ze heeft gevochten als een kleine tijgerin, maar ze was geen partij voor mij. Ik zal u de details besparen over wat ik met haar heb gedaan, maar...'
Hij sloot even zijn ogen alsof hij de gebeurtenissen weer voor de geest wilde halen.
' De perfecte moord. Ik heb haar fiets verzwaard met ijzer en in het water gegooid en ik heb Iris zelf ergens verstopt waar niemand haar ooit zal vinden.'
Felix zijn lichaam trilde en zijn handen fladderden krachteloos in de lucht.
De man boog zich weer naar zijn oor.
' Ik heb u al die jaren gevolgd en gekeken of het u zou lukken haar te vinden.'
Hij giechelde opgewonden.
'Niemand kan haar ooit vinden. Beseft u hoeveel moeite ik mij heb moeten getroosten om het al die jaren voor mezelf te houden.'
De bezoeker stond op en haalde iets uit zijn binnenzak.
'Ik heb hier nog iets voor u.'
Hij wachtte even totdat hij zeker wist dat Felix zijn ogen open had.
Toen liet hij een foto zien.
'Die heb ik genomen voordat ik haar in de grond stopte. Zodat u niet denkt dat ik een af andere opschepper ben. Hij is voor u.'
De gruwelijkheid en de boosaardigheid van de foto veroorzaakten een kortsluiting in Felix zijn hersenen. Een onbeschrijfelijke jammerkreet kwam over zijn gebarsten lippen.
'Alstublieft.'
Hij pakte een hand van Felix vast en legde de foto erin. De vingers van Felix kromden zich er omheen.
'Ik heb heel veel plezier gehad van uw dochter maar ik moet verder, ziet u.'
Hij stond op en neeg zijn hoofd.'U heeft niet lang meer te leven. Ik vond dat u moest weten wat er met Iris gebeurt is.'
Bij de deur aangekomen draaide hij zich nog eenmaal om.'Misschien is het een troost voor u maar na Iris heb ik veel meisjes meegemaakt, maar geen één meisje zoals zij.'
Felix draaide met inspanning van al zijn krachten zijn hoofd naar de man. Eerst klonk er geruis en gekraak uit zijn mond, toen drie gefluisterde woorden...'ik vermoord je...'
Charles schudde droevig zijn hoofd. 'Ik ben een monster en ik moet worden gestopt. Maar niet door u.'
Toen verdween hij uit de kamer. Felix probeerde overeind te komen maar het ontbrak hem simpelweg aan de kracht.
Zijn hoofd viel opzij en zijn ademhaling stokte. Tien over acht ‘s avonds overleed Felix Sanders.
De bezoeker aarzelde een ogenblik , keerde dan terug op zijn schreden. Hij haalde een paar latex handschoenen uit zijn jaszak en trok ze aan. Toen boog hij zich over Felix heen en sloot voorzichtig zijn oogleden.
Een paar minuten bleef hij in gedachten staan met de handen gevouwen.
Daarna liep hij vlot weg. Hij had die avond nog meer te doen...
