Angela Paulus

Een treinreis

© Angela Paulus op 15.01.2023.

Ik weet niet wat er met mij gebeurt als ik op reis ben, maar vaak voel ik achteraf een aardige glimlach op mijn gezicht. Veel van mijn reisherinneringen betreffen mensen die ik onderweg ontmoet heb en verhalen die ik onderweg gehoord heb.  Ik denk graag aan deze of gene reis terug omdat onbekende mensen me tijdens die reis op één of andere wijze wisten te ontroeren.

Die dag spoorde ik om 9:46 u van Hamburg naar Wuppertal. Zoals wel vaker was er weer een probleem met de Deutsche Bahn: de geplande trein viel uit. Een vervangtrein stond wel klaar, maar die zat behoorlijk vol met passagiers die al in eerdere stations waren opgestapt. Het was dus zaak om snel een plek te vinden, want mijn reis zou nog vijf uren duren.

Een oudere dame in een coupé van vier lachte me toe en gebaarde dat ik gerust kon gaan zitten. Blijkbaar waren daar géén van de zitplaatsen gereserveerd. Ik haalde  eens diep adem. Een andere oudere dame die de vrije plaatsen ook in het vizier had gekregen, ging stilzwijgend zitten. Misschien werd ze ook wel een beetje aangetrokken door veilig vrouwelijk gezelschap. En tot slot vroeg een heer heel beleefd of hij de laatste vrije plaats mocht innemen, wat we unaniem toezegden. Daarvoor moest hij wel eerst alle koffers zo plaatsen, dat het hem mogelijk werd om comfortabel te zitten. Doch dat bleek maar een kleine moeite voor hem. Zo begon de plezierigste reis die men zich tussen mensen van uiteenlopende leeftijden en pluimage kan voorstellen.

Het gesprek kwam spontaan op gang, en ieder vertelde waar de reis naartoe ging. Christel, die als eerste een zitplaats gevonden had, was een 82-jarige gepensioneerde, die haar dagen vulde met de intensieve zorg voor haar 94-jarige zieke man. Die was bedlegerig, door kanker geveld. Nu spoorde ze naar Mönchengladbach, op bezoek bij haar dochter. Voor de verpleging van haar man had ze makkelijk vervanging kunnen vinden. Henning bleek een boer uit de omgeving van Berlijn, eigenaar van 27 hectare grond, en woonachtig direct aan het water. Een natuurmens, die niet enkel graag werkt maar zich al wandelend ook graag ontspant in de natuur. Hij vertelde dat hij ook wel graag op reis gaat, hij was zelfs al eens naar India geweest. Mijn derde reisgezel sprak aanvankelijk niet veel. Ze leek een dame van stand, fijn uitgedost, en ietwat teruggetrokken. Doch allicht aangemoedigd door de vlotte conversatie tussen de anderen geraakte ze stilaan ook op dreef. Gisela heette ze, op weg naar haar zuster die ze lange tijd niet meer gezien had.    

Toen al vlug ook het digitale tijdperk ter sprake kwam, biechtte Henning spontaan op dat zijn vriendin hem na vier jaar WhatsAppen had verlaten. Daarover ontstond in ons kringetje een verhitte discussie. Alle waren we van mening dat men zoiets niet doet; maar ja, deze manier van doen blijkt bij velen ingeburgerd te zijn, naar het motto ‘de techniek in dienst van de mens’. Dat zijn vriendin de relatie  beëindigd had, kon hij nog wel begrijpen, want, zo stelde hij, uiteindelijk was ze meer ‘een stadsmus’. Nu ja, vloek en zegen liggen soms dicht bij elkaar: het leek als zalf op de wonde dat hij onlangs opnieuw via internet kennis had gemaakt met een andere vrouw, en daarmee zeer tevreden was.

Is het de mix van reizigers die zo'n vertrouwelijk contact mogelijk maakt? Christel sprak van haar dochter die ze in Mönchengladbach ging bezoeken. Daar was dochter lief naar toegetrokken om er lerares lager onderwijs te worden. Op  één of andere manier had het oudje mij meteen aangetrokken toen ik als eerste passagier tegenover haar ging zitten. Ze had zulke vriendelijke en alerte ogen, en ze wás effectief ook zeer vriendelijk, een beetje moederlijk zo waar. Mede met het verhaal van haar zieke man voor ogen had ik al snel de indruk dat ze met beide voeten In het leven stond.

Allen waren we wat sceptisch over het digitale tijdperk, en elk van ons had daarvoor zijn reden. Wat niet belette dat ook ieder van ons een smartphone bij had. Christel liet ons een video-opname zien van één van de lessen van haar dochter. Die werkt in haar klas met een therapiehond. Driemaal per week neemt de hond deel aan het lesgebeuren. Op de video was te zien hoe de leerlingen de verjaardag van de hond vierden. Zonder de smartphone hadden wij  deze vreugde niet kunnen ervaren, en had de lerares die vreugde überhaupt niet kunnen delen. Ik was er zeer van onder de indruk.

Op een keer had de lerares haar moeder gevraagd of ze niet voor elk van haar leerlingen een hondje kon naaien, daar de kinderen zo dol waren op de therapiehond. En ja, het zou toch leuk zijn als alle leerlingen een hondje zouden hebben. Met zo een aandenken zouden ze die lesuren nooit vergeten. Moeder was er dan maar met de naaimachine aan begonnen, maar finaal werden het gebreide diertjes, een valies vol. Niet minder dan tachtig stuks werden het, met alles erop en eraan: kop en staart, oren en ogen, en alle ook met een lange snuit. Voor elk hondje zou ze daarenboven in Mönchengladbach ook nog een sjaal naaien.

Omdat ik zo enthousiast was, stond ze erop om mij zo ’n babywollen hondje  cadeau te doen. Ik aarzelde, want als ik dat éne exemplaar zou  aannemen, zou ik allicht één kind daarmee heel verdrietig maken. Ze liet zich evenwel niet van haar plan afbrengen. Henning had behoorlijk wat moeite om de volgeladen koffer uit een hoekje naar boven te halen. Het was wat zoeken in de propvolle valies om er een exemplaar uit te kiezen dat Christel geschikt achtte voor mij. Te grappig voor ieder om haar doen niet met interesse en met de glimlach te volgen.

Voor mij eindigde de reis In de Wuppertal. Daar hielp Henning me een laatste keer om mijn koffers tot op het perron te dragen. Hij bleef daarna nog een tijdje bij het raam staan, en zwaaide tot afscheid. Waarschijnlijk was hij net zo verrast als ikzelf door wat er tijdens die lange reisuren gebeurd was tussen ons, voor elkaar onbekende  passagiers, die ertoe kwamen hun histories te vertellen en een stukje van hun lief en leed te delen. Ik zal graag aan deze reis en aan deze mensen terugdenken. Dat zal me niet moeilijk vallen: mijn babywollen hondje, dat ik inmiddels Henning gedoopt heb, zal er me vaak genoeg aan herinneren.

Enthousiast over deze inzending?

We nodigen je graag uit om je mening te geven over deze publicatie. Dat is mogelijk door een commentaar van jou toe te voegen en/of door een waardering te geven. Klik hieronder s.v.p. op het gewenste item!

  • Jouw commentaar toevoegen? Schrijvers stellen je tips en opmerkingen op prijs. Dat is mogelijk in de tekstbalk

    Voeg hier je commentaar toe...
    You are a guest ( Sign Up ? )
    or post as a guest
    Loading comment... The comment will be refreshed after 00:00.

    Wees de eerste om commentaar te geven.

    Je kunt ook een waardering geven voor deze publicatie!
  • Graag jouw waardering voor de kwaliteit van deze inzending: 1=minimaal, 2=matig, 3= voldoende, 4=goed, 5=perfect.
    Schrijf een commentaar
    PLG_VOTE_STAR_INACTIVEPLG_VOTE_STAR_INACTIVEPLG_VOTE_STAR_INACTIVEPLG_VOTE_STAR_INACTIVEPLG_VOTE_STAR_INACTIVE
     
    Je kunt ook een commentaar toevoegen voor deze publicatie!

  • Toelichting

    Op Schrijverspunt kun je in principe bij elke publicatie, d.m.v. een commentaar en/of een waardering, je mening geven. Alleen als een auteur feedback niet op prijs stelt is de mogelijkheid niet zichtbaar. De praktijk heeft geleerd dat de meeste auteurs feedback op prijs stellen. We nodigen je dan ook graag uit om je mening te geven over een publicatie. Dat is op twee manieren mogelijk:

    Commentaar

    Je kunt jouw commentaar geven op een publicatie of reageren op een ander commentaar of reactie.
    • Je kunt jouw commentaar toevoegen in de tekstbalk (Voeg hier je commentaar toe...) van het blok commentaar. Je commentaar is dan direct zichtbaar. Bij je commentaar kun je b.v. ook een emoji toevoegen.
    • Wil je een reactie toevoegen bij een ander commentaar of reactie? Klik dan bij het betreffende commentaar op 'Reageer'. ook dan verschijnt er een mogelijkheid om je tekst toe te voegen.
    • Elk commentaar is welkom. Dus geef gerust aan als je de publicatie met plezier hebt gelezen, maar ook opmerkingen over de stijl en het taalgebruik van de publicatie worden op prijs gesteld. Een mooie manier voor auteurs om eigen schrijfwerk te verbeteren.
    Commentaren of reacties lezen.
    • Bij elke publicatie kun je de commentaren of reacties lezen. Op de homepagina is daarnaast ook nog eens een overzicht van de actuele commentaren/reacties te vinden.
    • Wil je een bericht ontvangen van nieuwe commentaren/reacties dan kun je dat bovenin het blok Commentaar aangeven bij 'Ontvang een bericht bij nieuwe commentaren' of als je zelf een commentaar of reactie geeft.
    • Wil je alleen de commentaren zien bij een publicatie en geen reacties daarop? Klik dan bovenin het blok Commentaar op 'Inklappen alles'.
    Voorwaarden:
    Schrijvers en dus ook wij stellen een commentaar bij een publicatie erg op prijs. We proberen daarbij de mogelijkheid op Schrijverspunt om feedback te geven liefst zonder regels te laten. Dat vraagt alleen soms wat tolerantie en misschien wat invoelingsvermogen voor de ander. Samengevat respecteer elkaar.
    Is een commentaar of reactie volgens jou ongepast? Door met je muis over het commentaar of de reactie te gaan verschijnt er rechts een vlaggetje. Klik daar op om dit te melden bij websitebeheer.

    Waardering:

    Je kunt  commentaar geven op een publicatie, maar het is ook mogelijk om een waardering in cijfers te geven. Bij een waardering gaat om een beoordeling door jou van de kwaliteit van de publicatie. Je kunt kiezen uit 5 mogelijkheden om op te stemmen. 1=minimaal, 2=matig, 3= voldoende, 4=goed, 5=perfect.  De waardering is anoniem.
Hits: 71
Lekkerboek voor betaalbaar leesplezier
Tweedehands boeken
Nu opruiming!

Cas Raaijmakers: Een week pillowtalk

- Klik hier!-

Meer publicaties lezen of zelf meedoen aan een schrijfactiviteit?

Klik op een van de mogelijkheden.

Schrijverspunt

© 2023 / Sitemap