Fiona was alweer even aan het daten, op zoek naar een relatie, maar veel afspraakjes liepen op niets uit. Tot ze op een datingsite een profiel voorbij zag komen dat haar interesseerde. De man zag er aantrekkelijk uit, hij had de goede leeftijd, was ontwikkeld en woonde in de buurt. Ze mailde en een afspraakje was snel gemaakt. De eerste keer was het erg gezellig, ze ging met een goed gevoel naar huis. De tweede keer was het zo mogelijk nog leuker en gezelliger. Ze bleken ook veel interesses te delen. Met een gevoel van verlangen ging ze naar huis.
“Wil je zaterdag bij mij thuis komen eten,” hij had de volgende dag gebeld. “ We kunnen ook nog een keertje naar een café gaan, of misschien een wandeling maken.” “Nee hoor, leuk om bij jou thuis af te spreken. Ik ben benieuwd naar je huis en naar je kookkunsten. En die wandeling maken we een andere keer wel.” “Prima, koken is een hobby van me, mijn specialiteit is zeer zacht vlees. Ik hoop trouwens niet dat je vegetariër bent. ” “Ik ben meer een flexitariër. Je maakt me razend benieuwd. Tot zaterdag.”
Daarna dacht ze vaak aan Manfred, hoe zou zijn huis zijn, was hij een goede kok, zou de avond in bed eindigen? Manfred was een knappe, verzorgde man. Hij had iets sensueels. Hij was gezellig, onderhoudend en ondernemend. Ze had wat vlinders in haar buik en keek uit naar komende zaterdag. Misschien zouden ze wel een relatie krijgen. Ze zag hen over de wereld reizen, samen koken, wandelen in de Ardennen. “Stop. Hou je in,” sprak ze zichzelf toe. “Eerst maar eens bij hem eten.”
Zaterdagavond stond ze om 19.00 uur voor zijn deur. Hij deed open: “Welkom schoonheid, treed binnen in mijn nederige stulp.” Hij ging haar voor naar de mooie lichte woonkamer.
Hij bracht haar een wijntje en zei dat hij nog even in de keuken was. “Kijk gerust rond, over een half uurtje gaan we eten.” Ze kuierde door de kamer, bekeek de boekenkast waar ze ook de thriller over Hannibal Lecter, de psychiater die zijn patiënten opat, zag staan. In het boek beschreef hij hoe lekker de muis van een hand smaakte. Ze griezelde als ze eraan terugdacht.
Manfred kwam de kamer binnen: “Welke muziek zal ik opzetten?” “Verras me maar, keus genoeg.”
Manfred dekte de tafel en daarna zette hij het derde pianoconcert van Rachmaninov op. “Prachtig, goede keuze.” “Geniet er maar van, ik ben een heel romantische man maar dat zul je nog wel merken.” Hij stak kaarsen aan en zorgde voor sfeerverlichting.
Het eten was verrukkelijk, na de soep een gerecht met het zachtste, meest malse vlees dat ze ooit had gegeten. “Wat is dit lekker zeg, heel bijzonder. Waar heb je dit zeer malse vlees vandaan.” “Ik heb mijn eigen bronnen.” “Ah, ben je jager? ” “Ja, zo zou je het kunnen noemen.”
Na het verrukkelijke eten, gingen ze op de bank zitten. Manfred begon haar heel teder te zoenen. Hij streelde en kuste haar en raakte haar heel voorzichtig aan. Ze genoot. “Zullen we naar boven gaan” fluisterde hij. “Graag.” Boven lag een heel groot kleed, een soort zeil van designkwaliteit, onder zijn bed, hij zag haar kijken. “Ik had een lek, er was een leiding onder de vloer gesprongen, sindsdien heb ik dit kleed hier liggen, het zorgt er voor dat ik geen natte voeten krijg. De leiding is provisorisch gerepareerd, ik moet hem laten vernieuwen voordat ik er iets anders neer kan leggen.” Het kon haar niet zo veel schelen, ze liet zich naar het bed leiden waar hij haar heel liefdevol uitkleedde. “Wat ben je ontzettend mooi, een heel lekker ding, ik zou je wel op kunnen eten.” Fiona moest aan haar oma denken. Als ze daar logeerde en oma haar in bad deed, beet ze heel zachtjes in haar billetjes en zei: “Wat ben je toch een lekker schatje, ik zou je wel op kunnen eten.” Fiona’s moeder had toen uitgelegd dat mensen dat zeiden als ze iemand lief vonden. Manfred vond haar dus lief.
Het liefdesspel overtrof haar verwachtingen, hij was bijzonder teder, hij kuste haar hele lichaam, en sloeg daarbij geen plekje over. Niemand had haar lichaam ooit zo liefdevol en aandachtig aangeraakt, onderzocht voelde het soms een beetje. Hij beet heel zachtjes in haar billen: “Wat een lekkere billetjes heb jij, ik zou ze zo op kunnen eten.”
Na uren voorspel, waarbij ze verschillende keren klaar was gekomen, kwam hij in haar. Het was heel intens, hij keek haar liefdevol aan en riep haar naam. Daarna proostten ze met de speciale drankjes die al klaar stonden op het nachtkastje.
Ergens midden in de nacht moest Fiona in slaap zijn gevallen.
Toen ze wakker werd, was ze vastgebonden, haar benen en haar armen zaten met touwen aan het bed vast. Ze wilde gillen maar ze had een prop in haar mond, haar hoofd zat klem. Een snijdende pijn ging door haar heen, er werd in haar buik gesneden. Ze opende haar ogen en zag dat Manfred met een slagersmes bezig was. De paniek sloeg door haar heen, opeens begreep ze waar dat lekkere zachte vlees vandaan kwam. Ze probeerde geluid te maken en op dat moment keek Manfred op. “Nee, nee niet doen, ik wil blijven leven” wilde ze roepen maar iets anders dan onverstaanbaar gebrabbel wist ze niet uit te brengen door de prop in haar mond. Manfred stopte met snijden, hij legde het mes weg. “Och arm meisje, ben je bijgekomen, dat was niet de bedoeling, ik zal je nog een spuitje geven dan merk je er verder helemaal niets meer van. Ik heb erg van je genoten en ik zal later nog heel veel van je genieten.” Hij spoot iets in het infuus in haar arm en het laatste wat ze zag voor ze het bewustzijn verloor was een klein mes dat hij naar de muis van haar hand bracht.
Mathilde de Vries
februari 2021
