‘Wanneer zie ik je weer Karl?’
Haar krakende stem is het praten haast verleerd. Ze heeft gebroken met de mensen en slentert door het huis. Nieuwjaar is inmiddels ingeluid met doffe dreunen en hels lichtende vuurpijlen. De warmte van een kaars op de dressoirkast speelt met enkele wenskaarten van familie. Ze hangen aan een lint. “Gelukkig uiteinde. Een goed 2001.” Een bries verlaat haar neus. De tijd zeult ze als beenblok mee. Weer een luide knal. Ze schrikt.
'Karl, snel! Kom naar de kelder!’ Ze kijkt in de door angst bevroren ogen van de jonge deserteur. Zijn ransel is ingepakt om de vlucht naar bevrijd gebied te kunnen maken en zich over te geven. Hij blijft verstijfd staan.
Ze gaat de kelder in en ontsteekt de kaarsen van een vijfarmige zilveren kandelaar. De vlammetjes strelen haar gerimpelde gezicht warm en teder.
Zijn vingers raken haar huid heel licht en volgen de weg van haar slapen tot haar kin. ‘Ich muss hier weg,’ zegt hij en drukt een liefdevolle kus op haar lippen. Dan draait hij zich om en rent tientallen meters over het erf.
Een duizendklapper van de Chinees op de hoek schiet gaten in de nacht. Ze ploft neer op de schommelstoel en knijpt haar ogen zó hard dicht dat ze tranen. Buiten klinkt gejubel en gejuich. De kelderdeur staat op een kier. Kruitdampen en rook vullen langzaam de ruimte.
'Karl!’ schreeuwt ze panisch. De verstikkende rook van de inslag heeft zijn lichaam verzwolgen.
Een oogverblindend licht lost de walm langzaam op. Vingertoppen strelen haar jonge gezicht warm en teder.
